Stiltehoeves, retraites en andere ontsnappingspogingen uit het drukke dagelijks leven, zijn al een tijdje ingeburgerd. We hebben nood aan vertraging, rust in ons hoofd en me-time. Daar zijn we het quasi allemaal over eens. Maar wanneer we ‘gewone’ dagelijkse dingen rustig in ons eentje willen doen, worden we toch nog steeds vreemd bekeken. Of dat is toch hoe we het ervaren. Alleen op restaurant gaan, naar de cinema, op vakantie of naar een concert: dat durven de meesten niet. Omdat we bang zijn om ‘zielig’ gevonden te worden. Sommige mensen slagen erin dit stigma naast zich neer te leggen en delen met ons de voordelen en geneugten van ‘solo daten’.
In het bruisende Brussel ontmoeten we Elias. Hij kent er zijn weg en combineert werk met het uitgaansleven in de verschillende wijken die Brussel rijk is. Elias is net geen 30 jaar, lijkt goed te weten wat hij wil en staat stevig in zijn schoenen. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat hij veel belang hecht aan wat de maatschappij voorschrijft. Maar hij licht mij graag toe dat het niet zo eenvoudig in elkaar zit.
“Ik durf dingen alleen te doen, zoals naar de cinema gaan, naar optredens, gaan sporten,… Zaken waarbij je hoofd bezig is met de activiteit zelf”, vertelt Elias. “En je gedachten niet kunnen afdalen naar: ‘hier zou ik met andere mensen moeten zijn’, wat gepaard gaat met een heel ongemakkelijk gevoel.”
Afwijken
“Restaurants, bars en dergelijke zijn voor mij ‘sociale plekken’ en daar zal ik dus niet alleen naartoe gaan. Tijdens de momenten dat dat wel al is voorgevallen, begin ik te piekeren… Ik ben dan continu bezig met het feit dat andere mensen daar in gezelschap zitten en ik niet. Ik voel me ongemakkelijk en oncomfortabel omdat ik dan niet die sociale norm volg. Dat ik een outsider lijk. Het spreekt voor zich dat ik dus niet geniet van zo’n moment”, verduidelijkt Elias op serieuze toon. De overeenkomst met Valérie is meteen duidelijk: niet afwijken is de boodschap. “Ik denk dat ik in het algemeen graag de norm volg. Dat ik me het meest comfortabel voel als ik doe wat aanvaard lijkt in onze maatschappij”, voegt hij toe. En hij lijkt luidop na te denken wanneer hij zegt: “Ik vind het trouwens ook raar als je in een situatie komt waarbij je alleen bent en de gesprekken van anderen opvangt. Want als je zelf geen gesprek voert, kan je natuurlijk automatisch – willen of niet – de anderen makkelijker horen. Het voelt dan alsof ik hen afluister, en dat vind ik geen fijn gevoel.”
“Ik voel me ongemakkelijk en oncomfortabel als ik niet die sociale norm volg. Dat ik een outsider lijk”
Alleen in Europa
Elias maakt wel een cultureel onderscheid, zoals ook Niel dat toegelicht heeft. Niel zei dat Japan gericht is op mensen die alleen gaan eten of andere zaken solo doen die voor ons als ‘sociale activiteiten’ gebrandmerkt worden. En dat alleen op pad gaan dus heel normaal is. Elias heeft dat ook al meermaals in Azië gemerkt, zegt hij overtuigd. “Het lijkt echt wel een Europees gegeven. In Azië voelt dat wel comfortabel aan. Daar is het solo op stap gaan sociaal aanvaard.”
Dapper
“Ik ben zeer gevoelig voor meningen van anderen.” Er zit geen aarzeling in Elias’ stem. “Het zit in mijn persoonlijkheid om streng te zijn voor mezelf. Ik word beïnvloed door wat anderen denken of door normen waarvan ik zelf vind dat ik ze moet volgen.” Als hij iemand iets alleen ziet doen, wat hij zelf niet durft, oordeelt hij. Maar niet negatief, integendeel. “Ik denk dan net ‘wow, cool dat hij of zij dat durft. Die persoon is dapperder dan mij!’”, lacht hij geamuseerd. En dat bevestigt weer mijn observatie dat we misschien bepaalde reacties verkeerd opvatten of te snel invullen. Iemand die naar je kijkt, denkt dus mogelijk helemaal niet negatief over jou. Misschien moeten we opletten met zo snel te denken dat anderen negatief aan het oordelen zijn. Want door dat oordeel zelf in te vullen, oordelen we eigenlijk zelf te snel over anderen.
Introvert
Ik merk dat Elias een grote dosis zelfkennis bezit en niet aarzelt om inzichten te delen. “Ik ben ervan overtuigd dat ik zou genieten als ik alleen op restaurant zou kunnen gaan, zonder die gevoelens en gedachten errond. Gewoon het lekkere eten ervaren en meer niet. Ik ben een introvert persoon en sociale contacten staan dus vaak niet synoniem aan ontspanning voor mij,” deelt hij met mij. Ook Elias weet dat vaak in gezelschap zijn, veel energie vraagt van hem. “Ik hou ook niet van small talk, ik word daar niet gelukkig van. Ik verkies liever enkele goede, diepgaande banden met een beperkt aantal mensen waar ik gedeelde interesses mee heb.” Voor Elias heeft het solo op pad gaan niets te maken met aangeleerde zelfstandigheid. Hij is opgegroeid met enorm veel vrijheid en leerde heel snel om zijn eigen boontjes te doppen. Het gaat hem dus puur om het sociale construct en de gevoelens die daarbij komen kijken als je meent dat je daar niet in past in een bepaalde situatie.

Wie is Elias Hafidi?
- Elias is 29 en je vindt hem regelmatig in de fitness of op stap met vrienden. Op minder actieve dagen houdt hij ervan om niche Youtube-kanalen te bingewatchen.
- Hij woont in Brussel en is single.
- In het dagelijks leven is hij software ontwikkelaar en in het niet-dagelijks leven zou hij graag eens DJ-en.