Een eerste indruk zegt veel. Misschien zelfs te veel. In een fractie van een seconde vormen we een oordeel over elkaar – automatisch, onbewust, puur op basis van wat we zien. Uiterlijke kenmerken. Houding. Een blik. We kunnen daar weinig aan doen. Het is iets wat we van onze voorouders hebben geërfd: snel inschatten of iemand een vriend of vijand is. Vroeger was dat nuttig. Vandaag? Ik betwijfel het. En of die eerste indruk altijd klopt, is allesbehalve zeker.
Wat ik wél weet: zo’n eerste indruk is hardnekkig. Zelfs als we nadien betere informatie krijgen, blijven we vaak vasthangen aan wat we eerst dachten of voelden. En dat is lastig – zeker als je wil dat mensen je écht leren kennen.
Ik neem dus graag het zekere voor het onzekere: geen portret van mij op deze pagina. Het lijkt me ook fair. Jullie zouden mij zien, ik jullie niet. En eerlijk? Ik sta niet graag op de foto. Laat staan op de eerste pagina van een magazine. Maar dat is niet de enige reden. Er zit ook iets geruststellends in. Iets veiligs, misschien. Bovendien biedt het thema van het dossier – ogen sluiten – verderop in dit nummer een perfect excuus om mijn foto hier weg te laten. Het maakt deze edito misschien zelfs persoonlijker.
In datzelfde dossier maak je ook kennis met Doreth, een vrouw die op latere leeftijd blind werd. Zij vertelde iets dat me is bijgebleven: zij kan geen eerste indrukken meer vormen – niet visueel tenminste – en dat maakt nieuwe ontmoetingen anders. Trager misschien. Maar ook eerlijker. Accurater.
Ook tussen jou en mij is dit wellicht onze eerste ontmoeting. Eentje zonder beeld dus. Misschien vraagt dat wat meer inspanning. Maar wie weet maakt het onze band net sterker.
Wie is Hannes Vandenbroucke?
Hannes werkt als communicatiemedewerker bij Broeders van Liefde. Hij houdt van fotograferen, maar staat zelf niet graag op de foto. Altijd op zoek naar nieuwe verhalen, gedreven door nieuwsgierigheid naar de mens.