België, Wetteren
Portret van de Belgische Dieuwke van Leuven

KIJKT UIT NAAR haar rijbewijs.
“Een auto betekent voor mij vrijheid. Vandaag moet ik alles ruim op voorhand plannen en ben ik volledig aangewezen op mijn ouders of het openbaar vervoer om verder te geraken dan mijn eigen straat. Een rijbewijs halen, betekent veel meer voor mij dan ‘mij verplaatsen’. Het staat gelijk aan deelnemen, zelf kunnen beslissen, impulsiviteit en onafhankelijk leven. En daar ga ik ver in, want ik zou kunnen kiezen om een rijbewijs te halen voor een aangepaste auto, maar ik wil eerst een gewone wagen proberen. Ik wil niet afhankelijk zijn van het idee dat ik maar met 1 wagen kan rijden. Aan alle jongeren die dus geen goesting hebben in rijlessen of het nut van een rijbewijs niet inzien, wissel gerust van benen met mij.”

GAAT DE STRAAT NIET OP OM te protesteren, maar kiest liever voor het gesprek.
“Mijn activisme is er één van woorden. Ik hou ervan te argumenteren en mijn mening te geven. In juni mocht ik voor het eerst stemmen en kon ik bij de minister op bezoek om te vertellen wat ik veranderd wilde zien. Maar ik heb vooral uitgelegd dat het niet over mij gaat. Dat elke aanpassing aan een voetpad ook goed is voor ouderen die minder goed te been zijn of voor jonge mama’s met een kinderwagen.

WEET MAAR AL TE GOED DAT je dingen niet op 1, 2, 3 zal veranderen.
“Het duurt lang, maar de strijd is de moeite. Ook al zal ik de impact van waar ik nu voor strijd misschien zelf niet meer ervaren, toch loont het de moeite. Dat is één van de redenen waarom ik opkijk naar rolstoelatlete Willemie. Hoe zij zich constant bewees en vocht om een gewoon leven te leiden, inspireert mij. Soms zeggen mensen me dat ze naar me opkijken. Dat voelt raar, want ik doe gewoon de dingen die ik denk te moeten doen. Maar wat voor mij gewoon lijkt, inspireert blijkbaar anderen. En dat doet wel deugd.”

VERGEET SOMS DAT ze een beperking heeft.
“Eens we vertrokken zijn, reserveren wij met ons gezin bijna nooit speciale plaatsen en als ik met vrienden op stap ben, wordt er niet nagedacht over wat ik wel of niet kan. We zijn bepaalde aanpassingen al zo gewend en er zijn zoveel dingen die we al automatisch doen. Tot we ineens op een obstakel botsen en ik besef: oei, juist, ik zit in een rolstoel en kan hier niet binnen.”

LIGT WAKKER VAN alles waar gewone jongeren wakker van liggen.
“Studies, vrienden, mijn uiterlijk, de liefde. En soms ontgoochelingen die ik moet verwerken omdat ik een beperking heb. Zoals de campus van mijn school die ik niet binnen geraak. Ik heb maar weinig vrienden die zelf een beperking hebben, dus als ik dagelijks geconfronteerd word met obstakels, dan is dat voor mij erg lastig. Dat zijn de moeilijke dagen.”

ZIET HAAR ROLSTOEL ALS een manier om het tempo van de maatschappij te kunnen volgen.
“Ik kan snelheid maken als het nodig is, langere afstanden overbruggen en een actief leven leiden. Ik doe aan paardrijden, ben leiding in een jeugdbeweging en dans in een gewone dansclub. Dan probeer ik samen met de leerkracht een rolstoelalternatief te bedenken voor de passen en choreografie van de rest van de groep. En ik geef zelf ook dansles aan mensen met een beperking. Zonder rolstoel zou dat allemaal niet mogelijk zijn.”

Portret van de Belgische Dieuwke van Leuven

IS DANKBAAR DAT ze een schop onder haar gat kreeg van haar ouders.
“Ze hadden de keuze tussen mij pamperen en betuttelen of mij laten proberen en ploeteren zodat ik sterker, onafhankelijker en zelfstandiger werd. Ze zijn resoluut voor het tweede gegaan. Ach, ik heb alles te danken aan mijn familie en vrienden die me op
dezelfde manier behandelen. Mijn leven is teamwork. En daarom
zal ik ook altijd alles laten vallen voor hen.”

GELOOFT DAT ze niet alleen is.
“Hoewel ik mijn geloof al een paar keer bijna verloren heb, voel ik me in moeilijke tijden toch gedragen door iets Groters en ervaar ik dat ik er niet alleen voor sta. Ik kom er wel voor uit, maar dring het niet op. Het is vooral iets dat zich inwendig afspeelt. Wat anderen doen, is helemaal oké voor mij. Op school schrikt men als ik zeg dat ik ‘katholiek’ ben, maar tegelijk opent het ook soms het gesprek over zingeving en diepgang. Dat vind ik fijn, want zoveel jongeren leven een heel
oppervlakkig leven dat zich beperkt tot hun telefoon.”

ZOU ZICHZELF OMSCHRIJVEN ALS iemand die vecht voor de dingen, maar soms te weinig voor zichzelf zorgt.
“Ik heb heel veel hobby’s en wil overal mensen helpen, waardoor ik mezelf vaak vergeet. Dat lijkt contradictorisch omdat mensen denken dat ik vooral met mezelf en mijn beperking bezig ben, maar ik ervaar dat in de praktijk totaal anders. Als mensen me zeggen: ‘denk maar aan jezelf, je hebt het al zo moeilijk’, dan denk ik: ik hoef geen medelijden hoor, ik leef al 18 jaar met deze rolstoel.”

HERINNERT ZICH NOG GOED DAT ze op school een nieuwe sportleerkracht had.
“En die ging ervan uit dat ik niet zou kunnen deelnemen aan de lessen. Terwijl sport mijn uitlaatklep en een groot deel van mijn leven is. En terwijl ik al die moeite had gedaan om met mijn rolstoel tot aan de gemeentelijke sporthal te raken. ‘Zit en kijk maar’ is de zin die niemand nog zou mogen gebruiken. Kijk naar wat wel lukt en naar wat wel mogelijk is.”

WIE IS DIEUWKE VAN LEUVEN?

Portret van de Belgische Dieuwke van Leuven

Dieuwke (18) woont in Wetteren. Toen ze 2 was, kreeg ze de diagnose ‘verlamming’.
Vandaag zit ze in een rolstoel, maar kan ze dankzij dagelijkse kine toch
de trap af stappen, probeert ze haar rijbewijs te halen, danst ze en
is ze lid van de jeugdbeweging. Ze studeert grafisch ontwerp aan de
Hogeschool en is ambassadeur bij Onafhankelijk Leven.






REDACTIE: MATTIAS DEVRIENDT, FOTOGRAFIE: KÁROLY EFFENBERGER

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.