Verstilling

In kunst en esthetiek wordt verstilling vaak geassocieerd met minimalisme, eenvoud en de kracht van het weglaten. Dat vormt ook de kern van mijn werk: het spel met suggestie, het bewust schrappen of vervormen van elementen om een subtiel kruimelspoor te leggen. Zo nodig ik de toeschouwer uit om zelf betekenis te weven. In Silence wordt het gezicht weggelaten—een teken van mentale afwezigheid, maar ook een spiegel waarin de kijker zelf iemand kan projecteren. De strepen op het t-shirt verwijzen naar de fijne lijn tussen kracht en kwetsbaarheid in het proces van verstillen.

Verbinding

Hoewel verbinding fundamenteel is voor het menselijk bestaan, merk ik bij mezelf dat ik me net op de momenten dat ik die het meest nodig heb, eerder terugtrek. Het is een reflex die velen wellicht herkennen: de neiging tot afzondering wanneer interactie en uitwisseling net het meeste kunnen betekenen. Dat spanningsveld vormt de essentie van dit werk. De vage, licht transparante aanwezigheid van de hand symboliseert zowel het uitreiken als het terugtrekken uit een situatie. De wijnglazen verwijzen naar de troost die mensen soms zoeken in verdovende middelen bij een gebrek aan verbinding met zichzelf of anderen, maar ook naar het plezier en de schoonheid van verbondenheid binnen een gezelschap.

Engagement

Volgens mij zijn de meest betekenisvolle engagementen de relaties die we met anderen én met onszelf aangaan. In mijn werk keer ik vaak terug naar familierelaties. Melancholie, en bij uitbreiding nostalgie, vormt een rode draad door mijn praktijk. In Gaze ligt de focus op individualiteit, sterk gekleurd door mijn identiteit als deel van een tweeling. De schetsmatige lijnen verwijzen naar een afwezigheid die ik binnen mezelf ervaar. Ik voel me soms maar half. Mijn zus maakt mij heel. De starende blik, geaccentueerd door wit en lichtgroen in de ogen, symboliseert mijn identiteit en mijn focus op mezelf.

WIE IS FLO BASTIAENSEN?

Flo Bastiaensen (°1995) onderzoekt in haar schilderijen en schetsmatige tekeningen de schoonheid van het alledaagse en de verbindingen tussen mensen. Haar werk balanceert tussen herkenbaarheid en abstractie, met een centrale rol voor het suggestieve. Door gezichten te vervagen of weg te laten, nodigt ze de toeschouwer uit zelf de personen en hun onderlinge relaties in te vullen. Zo ontstaat een dialoog tussen werk en kijker. Haar oeuvre fungeert als een uitnodiging om mee te stappen in een wereld waar het non-verbale en raadselachtige centraal staan, waar het bekende zich vermengt met het onbekende en de kracht van suggestie even bepalend is als wat zichtbaar is.