HEEFT GELEERD OM tevreden te zijn. “Wij hadden nooit iets en toch heb ik nooit tekort gehad. En ik heb een jongere vrouw natuurlijk. Als je daarmee niet tevreden bent. (lacht) Met de fiets reed ik 1 keer per week 30 kilometer van Loppem naar Oostnieuwkerke om haar te zien. Zoveel jaar later komen we nog altijd goed overeen. Ze zeggen ’t Is stille waar het nooit waait, maar ik kan je zeggen: het heeft hier nooit gewaaid. Je moet niet lastig doen tegen elkaar, want dan moet je hopen dat het weer goed komt. Veel beter is het om al lachend door het leven te gaan.”
HERINNERT ZICH de moeilijke jaren. “Mijn moeder was de oudste van 12, kon niet eens met de fiets rijden en had in haar leven amper de boerderij verlaten. Tot ze kanker kreeg. Samen met één van ons die voor het paard moest zorgen, voerde mijn vader haar tijdens de oorlog 2 keer per week met paard en kar naar Brugge voor bestralingen, maar uiteindelijk stierf ze op haar 43ste. Vanaf dan moesten we met de 6 zonen voor onszelf zorgen. Mijn jongere broer was de kok. Vader bakte elke week 15 broden.”
WEET HEEL GOED WAT er zo mooi is aan de boerenstiel. “De schone lucht en de boerenkost: daardoor was ik amper ziek in mijn leven. En de vrijheid natuurlijk. Ik doe wat ik wil, kies wanneer ik wat zaai, wanneer ik wil vetten of sproeien en in welke hoeveelheden. Wij hadden een mooi leven als boer. Het klimaat, wij waren daar niet mee bezig, maar vandaag is het andere koek. Je mag dit niet meer en dat niet meer. Misschien vind ik het daardoor niet eens zo erg dat geen van mijn kinderen de boerderij gaat overnemen. Het zijn tegenwoordig echte bedrijven geworden. Ik ben een gewone gelukkige boer geweest. En nog altijd, omdat ik kon doen wat ik wilde.”
HOUDT VAST AAN tapbiljarten met de buurman op vrijdagochtend. “In de koeienstal hiernaast. Mijn vrouw poetst en ik mag daar niet bij helpen, want het zou niet in orde zijn. Dus verdwijn ik. (lacht) En dat is goed. Dan drinken wij een aperitiefje en probeert hij mij te verslaan.”
IS TROTS OP zijn diploma van de winterse landbouwschool. “Om niet gezien te worden door de militaire vliegtuigen reed ik tijdens de oorlog met een gedempt lichtje naar de les in Brugge. Ik haalde mijn diploma met hoogste onderscheiding en was de eerste van de Loppemse scholieren. Kijk, een typische Devos: die is slim en sluw. En die maakt veel grappen. ‘Vossentrekken’, noem ik dat.”
WEET NOG GOED DAT hij in opdracht van de Duitsers sparren moest voeren met paard en kar tot de Nederlandse grens. “Opdat de zweefvliegtuigen niet zouden kunnen landen! In Brugge hadden we voor de rest niet al te veel last van de Duitsers. Na de oorlog ben ik nog een jaar soldaat geweest in Turnhout en 10 maanden in Duitsland. Elke maand kregen we een rantsoen sigaretten, maar omdat ik niet rookte, ruilde ik die voor waardevolle voorwerpen. Het horloge van toen, draag ik nog, kijk maar.”
VINDT HET NIET PER SE JAMMER DAT hij niet kon studeren door de oorlog. “Het is wat het is. We zijn moeten stoppen toen de Duitsers binnenvielen. Vanaf dan was het thuisblijven en werken op het hof. Met de blote handen de varkensstront naar de mestput brengen. Slapen op zolder onder de pannen met 5 broers op 3 kafzakken. De plaspot stond bevroren onder het bed. Maar koud hadden we niet hoor. We zaten er diepe onder (lacht). Ach, ik ben een boer in hart en nieren en ga het altijd blijven.”
MERKT DAT de wereld enorm veranderd is. “Ik kan niet meer mee en ik doe ook geen moeite meer. Het ging zo snel allemaal. Paarden werden tractoren. Papier werd computers. Toen ik kind was, hadden de dokter en de veearts een wagen. 2 stuks in een heel dorp, kan je je dat voorstellen? ’t Is van niets meer bijgekomen dan van auto’s in de wereld.”
KENT HET GEHEIM VAN ouder worden. “Ik zeg altijd: niets is lastiger dan niets doen. Goed in beweging blijven elke dag, dat moet je doen. Ik heb vanmorgen mijn land een beetje gevet, mijn tractor gehaald, mijn materiaal geordend. De tijd passeert sneller als ik bezig ben. 5 minuten is niet lang, maar als je erop wacht, wordt het een ander verhaal. En zorgen dat ik een beetje mee blijf. Ik lees elke dag de krant met 1 oog zonder bril. (lacht) Een hoorapparaat heb ik ook nog niet, al zou ik er één kunnen gebruiken. Maar oud worden is ook gewoon een beetje geluk hebben.”
WIE IS GERARD DEVOS?
- Gerard (°1927) woont al zijn hele leven met zijn vrouw Godelieve op een boerderij in Oostnieuwkerke. Ze waren in maart 2025 70 jaar gehuwd.
- Hij drinkt graag een aperitiefje tijdens het tapbiljarten.