Stiltehoeves, retraites en andere ontsnappingspogingen uit het drukke dagelijks leven, zijn al een tijdje ingeburgerd. We hebben nood aan vertraging, rust in ons hoofd en me-time. Daar zijn we het quasi allemaal over eens. Maar wanneer we ‘gewone’ dagelijkse dingen rustig in ons eentje willen doen, worden we toch nog steeds vreemd bekeken. Of dat is toch hoe we het ervaren. Alleen op restaurant gaan, naar de cinema, op vakantie of naar een concert: dat durven de meesten niet. Omdat we bang zijn om ‘zielig’ gevonden te worden. Sommige mensen slagen erin dit stigma naast zich neer te leggen en delen met ons de voordelen en geneugten van ‘solo daten’.
Is solo daten cool?
Ook Valerie Boedts wil liefst gewoon de verwachtingen van de maatschappij volgen, uit schrik voor wat anderen zouden denken als ze haar iets alleen zien doen. Ik tref Valerie in het rustieke Overijse, waar ze met haar verloofde, kinderen, pluskinderen en hond geniet van de winterse taferelen in hun prachtige tuin. “Zelf beoordeel ik mensen helemaal niet als ik hen alleen op pad zie. Iedereen mag van mij doen wat hij wil. En toch denk ik dat ik wel beoordeeld word. Gek, hè?”, vraagt Valerie zich retorisch af. Dat raakt een interessante kwestie aan. We weten dat mensen kijken. We denken dat ze ons negatief beoordelen. Maar doen ze dat ook? Misschien kijken ze en vinden ze het net cool dat iemand in zijn eentje van een vol-au-vent met frietjes zit te genieten. Heerlijk rustig, met enkel zijn eigen gedachten. Valerie vindt het alleszins prima en zelfs bewonderenswaardig dat anderen dat kunnen. “Laatst had ik met een vriendin in een restaurant afgesproken. Ze belde me dat ze te laat ging zijn. Ik heb 20 minuten alleen aan dat tafeltje gezeten en ik voelde me zó ongemakkelijk”, glimlacht Valerie. “Allemaal andere jonge mensen rondom mij. Tafels met 4, met 6,… En ik alleen. Elke minuut leek een eeuwigheid te duren.”
Paradox

De wekelijkse yogales is het enige waar de vrolijke jonge mama wel alleen naartoe gaat. “Maar ook daar merk ik dat er soms kleine groepjes zijn: anderen die met 2 of 3 samen naar de les komen. En dus schaam ik me een beetje dat ik alleen kom”, vertelt ze, een beetje geamuseerd over haar eigen uitspraken. “Alles wat in onze samenleving als een ‘sociale’ activiteit wordt beschouwd, zal ik nooit alleen doen omdat ik me er niet comfortabel bij voel”, deelt Valerie, luidop nadenkend. Het gaat bij haar dus enkel om het mogelijke oordeel van anderen. Niet om het alleen met zichzelf zijn. “Als je mij vraagt om in de Ardennen 15 kilometer te gaan wandelen, in mijn eentje, zonder iemand tegen te komen, teken ik meteen. Dat vind ik zalig. Maar dus zonder een mogelijke mening van iemand in de buurt.” En zo is Valerie een van die vele mensen die ervan geniet om dingen alleen te doen, maar het niet durft. Iemand die er eigenlijk echt baat bij zou hebben. “Ook ik geraak regelmatig overprikkeld en heb nood aan rust in mijn hoofd en mijn omgeving. Tijdens corona waren er vaak momenten waarop ik het niet erg vond om de sociale contacten wat te minderen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de mensen in mijn omgeving en ga heel graag met hen om” zegt ze er snel al lachend bij. “Maar zoals zovelen, heb ik ook nood aan tijd voor mezelf, en aan dingen alleen doen. Sociaal zijn kost soms energie. Het is dus behoorlijk tegenstrijdig dat ik toch zoveel zaken niet alleen durf te doen”, beseft Valerie.
“Tijdens de wekelijkse yogales merk ik ook dat er soms kleine groepjes zijn: anderen die met 2 of 3 samen naar de les komen. En dus schaam ik me een beetje dat ik alleen kom”
Sociale norm
Terwijl we van de verrassend mooie dag genieten, peinst Valerie verder. “In de meeste restaurants is alles voor minstens 2 personen ingericht. Dat helpt echt niet. Zelfs gewoon tijdens de lunch in een broodjeszaak gaan zitten, vind ik vervelend. Dan neem ik liever dat broodje mee en eet ik het op aan mijn bureau. En ik moet er niet aan denken dat ik alleen in een restaurant zou zitten en ik mensen tegenkom die ik ken… ik zou me enorm schamen. Dan zou ik al uitvluchten beginnen zoeken over waarom ik daar alleen zit. Dat gaat dus niet gebeuren”, lacht ze. “Bij mij heeft het zeker te maken met sociaal aanvaardbaar gedrag stellen. Ik zie dat bij mezelf terugkomen op
verschillende vlakken. Ik wil graag de norm volgen, dat is sterker dan mezelf. Tijdens het opgroeien is me dat zeker en vast aangeleerd, dat besef ik heel goed. En het is duidelijk erg moeilijk om daarvan los te komen.”
Wie is Valerie Boedts?

- Valerie is 38 en erg sportief: ze houdt van yoga, lopen en fietsen.
- Ze woont in Overijse met verloofde Arvin (50), zoon Noah (5), dochter Leni (2), en plusdochters Nina (20) en Laura (16).
- In het dagelijks leven is ze payroll analyst en in het niet-dagelijks leven zou ze graag eens op reis gaan naar Nieuw-Zeeland.