Een wandeling, een aangespoelde zak, een eenvoudig gebaar. Zo begon het voor Tim Corbisier, IT’er die tijdens zijn lunchpauzes graag blootsvoets over het strand liep, tussen Blankenberge en Zeebrugge. De zee als pauze. De wind als gesprekspartner. En het afval als oproep.
Verstilling
Tim Corbisier: “Op een dag vond ik een zak die was aangespoeld. Ik stopte er alles wat op mijn pad kwam in. En plots stond ik daar, met een volle zak in mijn handen, en dacht: dit voelt zinvol. Ik richtte een Facebookgroep op. Wat volgde, was een beweging die mensen niet alleen uitnodigt om afval te rapen, maar ook om te vertragen, te verbinden en te zorgen. Lopen op het strand is op zich al meditatief. Maar mijn aandacht richten op het vinden van afval, maakt het therapeutisch. Ik koppel dan los van mijn gedachten.”
“Vandaag zijn we met duizenden mensen met uiteenlopende achtergronden die elk op hun manier zorg dragen voor de kust, én voor elkaar”
Tim Corbisier, propere strandloper in Blankenberge
Verbinding
Tim Corbisier: “Vandaag zijn we met duizenden volgers, sympathisanten, wandelaars, denkers, doeners. Academici, politici, ouders, jongeren. Mensen met uiteenlopende achtergronden die zich, elk op hun manier, verbonden voelen met wat deze beweging wil doen: zorg dragen voor de kust, én voor elkaar. De ontmoetingen onderweg zijn soms onverwacht mooi. Zoals het jongetje met een levensbedreigende ziekte, voor wie de groep een actie opzette – en die het uiteindelijk haalde. Of het confituurpotje van een oude fabriek, gevonden in het zand, en later overhandigd aan de kleinkinderen van de vroegere eigenaar. Er bleef niets meer over van die fabriek. Maar dat potje … dat betekende alles voor hen. Strandjutten is geschiedenis blootleggen. Verhalen opgraven. Zien hoe een kleipijpje uit de 17e eeuw of een stuk keramiek van een verdwenen brouwerij plots weer zichtbaar wordt. Zwerfvuil is van alle tijden. En het vertelt ons iets over hoe we leefden, en over hoe we nu leven.”
Engagement
Tim Corbisier: “Strandjutten is stil en vriendelijk activisme. We willen afvalbronnen aanpakken. En hoopvol blijven. Want de grote ecologische verandering – die moet van bovenaf komen. Wat wij doen, groeit van onderuit. Als een zaadje dat wortel schiet. Toch is de weg niet zonder obstakels. Er ligt genoeg afval in de oceaan om ons nog jaren bezig te houden. En er zijn lobbygroepen die wetgeving proberen te ondermijnen of ecologische vooruitgang tegenhouden: dat is ontmoedigend. Maar toch geloof ik dat we impact kunnen maken. Dat consumenten en producenten beginnen nadenken. En dat overheden wel degelijk een kader kunnen scheppen waarin duurzaamheid vanzelfsprekend wordt. We hebben een systeem dat gebaseerd is op een lineaire economie: nemen, gebruiken, weggooien. Dat moet anders. Naar circulair. Naar zorgzaam. Ik gebruik liever mijn handen dan grijpers, en combineer het ruimen met lopen. Zo wordt mijn engagement ook fysiek. Het is mijn manier van verbonden zijn met mijn omgeving. Want uiteindelijk, gaat het niet alleen over afval. Het gaat over verbinding. Tussen mens en omgeving. Tussen verleden en toekomst. En tussen mensen onderling, die via een wandeling aan zee opnieuw voelen: ik kan iets betekenen.”
