Op het weidse strand, waar de zee zich traag uitstrekt tot aan de horizon en de wind het enige gezelschap lijkt, wandelt Marnix. Geen haast, geen plan. Enkel de ene stap na de andere, op het ritme van het tij. Voor Marnix niet zomaar een moment van stilte en reflectie, maar ook van engagement voor een schoner strand.
Verstilling
Marnix Buyck: “Ik ben geen echte kustbewoner. Maar ik kom hier graag. Het strand is voor mij in de eerste plaats de plek tussen land en zee. Een grensgebied, letterlijk en figuurlijk. De stilte van Zeebrugge, minder toeristisch dan de buurgemeentes, vormt een ideale bedding voor reflectie, verbinding – en voor een stille daad van zorg: afval opruimen. Wat begon als een toevallige vondst – twee verweerde colaflesjes uit de jaren ’50 – groeide uit tot een ritueel en een vast engagement. Ik ga gewoon wandelen. Maar als ik iets zie liggen, kan ik het niet níét oprapen. Het is mijn zacht verzet. Tegen vervreemding. Tegen onverschilligheid. En vóór verbinding – met de aarde, met anderen, en met zichzelf. Als ik iets vind, maak ik een foto en post het in de groep. Niet om te tonen wat ik doe, maar om anderen te laten zien: kijk, dit ligt hier. Dit spoelt aan. Dit is wat de zee ons teruggeeft.”
Verbinding
Marnix Buyck: “De zee fascineert me. Niet alleen haar schoonheid, maar ook haar symboliek. Ze is zowel verbinding als dreiging, zowel mysterie als realiteit. Ze toont ons de oneindigheid, maar ook onze kwetsbaarheid. En wat ze teruggeeft – afval, restanten, kapotte voorwerpen – is een spiegel van hoe wij met haar omgaan. En die spiegel is niet altijd gemakkelijk om in te kijken. Soms vraag ik me af: heeft het wel zin? Wat betekent het dat ik hier, op één strand, met een zakje afval loop terwijl de oceanen volstromen? Soms ziet het strand eruit als een slagveld van plastic: springtij, storm, aangespoeld afval. Op zo’n dagen lijkt het zinloos. Maar dan denk ik: het gaat niet alleen om het resultaat. Het gaat om het gebaar. Om het delen. Om bewustzijn.” “De ontmoeting met andere strandjutters, mensen die stil hetzelfde doen, vormt een onzichtbare gemeenschap. Soms leidt het tot mooie gesprekken. Zoals met de man die me aansprak tijdens het ruimen, en vertelde hoe hij al zijn hele leven ’s ochtends in zee zwemt. Hij kende Zeebrugge nog van vroeger, vertelde hoe het strand veranderd is. Zulke ontmoetingen zijn waardevol. Je deelt iets zonder dat het hoeft uitgesproken te worden.”
“Ik geloof in wat Emmanuel Levinas ‘de kleine goedheid’ noemt. Een gebaar van mens tot mens, of van mens tot planeet. Een klein, niet-spectaculair teken dat betekenis in zich draagt”
Marnix Buyck – propere strandloper
Engagement
Marnix Buyck: “De consument is niet de schuldige. Het zijn de producenten die verantwoordelijk zijn. Zij kiezen voor verpakkingen en wegwerp. Wij zitten in een systeem dat afval produceert, zelfs als je het anders wíl doen. In Gent, waar ik deels woon, kunnen mijn partner en ik bijna verpakkingsvrij leven. Aan de kust is dat veel moeilijker. Maar het toont wel: het kan anders. En dat moeten we blijven herhalen. Mijn engagement voor Proper Strand Lopers gaat verder dan enkel het praktische. Ik geloof in wat Emmanuel Levinas ‘de kleine goedheid’ noemt. Een gebaar van mens tot mens, of van mens tot planeet. Een klein, niet-spectaculair teken dat betekenis in zich draagt. Dat voedt. Hoop is een keuze. We hebben misschien geen controle over alles, maar er is altijd onze houding. We kunnen blijven wandelen. Blijven rapen. Blijven spreken. Want de wereld verandert niet ineens. Ze verandert van mens tot mens. Van daad tot daad.”
