Een lichaam. Het is ons meest kostbare bezit. We hebben er maar één en het moet een leven lang mee. Maar soms overkomt ons iets: een aangeboren ziekte, een operatie, een verkeersongeval, onvruchtbaarheid. Ons lichaam kan het dan niet alleen en heeft hulp nodig. Hulp van iemand die zijn lijf een klein beetje wil delen. Erika, Kelly, Paul, Kimberly en Catharina schonken iemand het ontbrekende puzzelstukje. Een reportage over het engagement van haar doneren, bloed geven, naakt poseren, orgaandonatie en draagmoederschap. Aan het woord: Erika, zij geeft bloed.

redactie: Nikkie Steyaert

Een parochiezaaltje, een beetje voor 15 uur. We hebben er afgesproken met Erika Bytebier, vrijwilliger bij het Rode Kruis en verantwoordelijke voor de bloedafnames in de regio Zomergem-Oostwinkel. Pas om 17 uur moet ze de eerste mensen ontvangen die bloed komen geven, maar Erika is alvast aanwezig om alles in goede banen te leiden: het materiaal helpen uitladen, de zalen op orde zetten, brochures klaarleggen … We vragen haar of ze straks ook bloed zal geven. “Absoluut, Ik geef om de drie maanden bloed. Al is het niet dat ik dat al zoveel jaren doe, het is een relatief nieuw engagement.”

Buurvrouw

We zijn nieuwsgierig en polsen naar haar drijfveer. “Ik heb lang gespeeld met het idee om bloed te geven, maar het is er nooit eerder van gekomen. Ik kan er mijn vinger niet op leggen hoe dat komt, maar ik hoor vaak hetzelfde bij anderen die voor het eerst bloed komen geven. Je moet voor die eerste keer toch wel een drempel over. Ik waagde de stap ongeveer 3 jaar geleden. Mijn twee dochters werden groter en daardoor beschikte ik over meer vrije tijd. Daarnaast woonde ik toen al 24 jaar in Zomergem en kende ik er eigenlijk nog steeds heel weinig mensen. Toen ik online een oproep zag naar vrijwilligers voor het Rode Kruis
in mijn gemeente, besloot ik erop in te gaan. Door dit engagement ben ik verantwoordelijk voor de bloedafnames binnen de regio Zomergem-Oostwinkel, 8 avonden per jaar. Ik leerde ondertussen al veel mensen kennen. Zo ontmoette ik één van de mensen uit mijn straat, zonder dat we van elkaar wisten dat we buren waren! Het is echt een ontmoetingsplaats in de gemeente. Doordat ik dat engagement opnam, was de stap om zelf bloed te geven plots ook veel kleiner. Ik doneer altijd als laatste, als alle anderen aan
de beurt zijn geweest.”

Het is nog behoorlijk verlaten op het event. We vragen Erika hoeveel mensen ze straks verwacht. “Vorige keer waren dat er 81 op 3 uur. Per uur kunnen er in onze gemeente 27 mensen bloed geven, maar ze mogen maar binnen per 8, want er passen maar zoveel bedjes in de ruimte. Als er niet veel gesproken wordt tijdens het bloed afnemen, zie ik het als een pauzemoment. Je kan eventjes nergens heen en dat creëert een moment van stilvallen. Aan de andere kant kan het ook een mooi moment van verbinding zijn, als ik bijvoorbeeld een praatje maak tegen iemand anders die ook bloed komt geven. Vaak komt er ter sprake waarom iemand bloed geeft, en dat leidt tot persoonlijke verhalen over verlies, hoop en steun. Ook daar word ik soms stil van en het zet me aan het denken. Een buurmeisje met leukemie, een partner die een zware operatie moest ondergaan … Zo’n gesprekken voer je niet in de wachtrij van de bakker. Het schept meteen een intiemere verbinding. En ik geloof ook dat het mensen troost biedt, dat ze hun verhaal even kunnen doen. In de cafetaria kunnen mensen ook even napraten, een Suzy wafel eten en een drankje drinken. Dat duurt geen uren, maar het is een kortstondig moment van oprechte verbinding. Dat vind ik er zo mooi aan.”

Bloed geven: broodnodig

Haar engagement lijkt dus vooral sociaal gedreven, polsen we. “Dat klopt. Ik heb ook in het dagelijks leven een sociale job, het zit in mij om andere te helpen en iets te betekenen. Het ding is: bloed geven is een kleine inspanning, maar zoveel waard. Ik ben ondertussen 50 jaar en heb al verschillende vrienden of familieleden gehad die bloed nodig hadden. Het is dus broodnodig en er is vaak te weinig beschikbaar. Terwijl wij allemaal heel veel bloed aanmaken en het dus niet missen als we een beetje doneren. Het doet geen pijn, je bent achteraf niet ziek. Er zijn op zich dus geen nadelen aan verbonden, terwijl je er wel iemand een grote dienst mee bewijst.”

Wie is Erika Bytebier?

• Naam: Erika Bytebier (50)
• Regio: Lievegem
• Beroep: Teamverantwoordelijke Sociale dienst voor gerechtelijke Jeugdbijstand
• Burgerlijke staat: Getrouwd met Bart. Samen hebben ze 2 dochters: Lisa en Lotte
• Hobby’s: wandelen, koken en vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis
• Ze wordt stil van: de haag die in de lente weer groen wordt, de bloesem van haar kerselaar, de baby in haar dochters buik.