Astrid Verplancke aan de slag met de woorden ‘verstilling’, ‘verbinding’ en ‘engagement’
Mijn atelier. Het is een plek op zolder waar toevalligheden, fouten en beperkingen me de vrijheid geven om te creëren. Door de ramen zie ik enkel de wolken. De wereld rond me valt weg. Bezig zijn met verbeelding, creëren en materialen zit voor mij in een andere laag van tijd. De tijd als afgebakend idee valt er weg en het wordt een stille vooruitgang van processen die zich in vormen, kleuren en lijnen beginnen af te bakenen.
Mijn zonen. Met hun handen in de aarde: zaaien, spitten, graven, wroeten en oogsten. Mijn drie zoontjes en hun vader zitten in de moestuin. Het is een vorm van verstilling en vertraging. Een zaadje in de grond steken en wachten tot er een fragiel scheutje uit zal komen. Groeien heeft tijd nodig en de natuur dwingt ons om het die tijd te geven en om te vertragen. Terwijl we daar in de tuin zitten te wroeten, zie ik hoe groot ze worden: de scheuten en de zonen.
we vergeten veel te vaak
dat we het ook kunnen vragen –
een beetje te worden gedragen
Ruth Van de steene
Mijn stilvallen. Ik las onlangs de mooie woorden van Ruth Van de steene. Met de snelheid waarmee we soms gaan, is het nodig om af en toe eens stil te vallen. In die stilte besef je dat je elkaar hebt. Dat je in alle veiligheid en rust kunt liefhebben en koesteren, maar dat je je ook mag nestelen en laten dragen.
Wie is Astrid Verplancke?
Astrid Verplancke (1992°) werkt met veel verf, ruwe penseelstreken en ongeslepen potloden aan beelden die een grote gevoelsmatigheid in zich hebben. Haar illustraties ademen een aards karakter. Figuren, koppen, lijven, handen en houdingen vormen een leidraad binnen haar werk. Astrid houdt van krassen en deuken, van pure afwijkende schoonheid in vormen. Haar poëtische verbeelding zet ze om in expressieve prenten waar hier en daar eens een zuivere lijn of een heldere abstractie binnensluipt.
Instagram: @verplanckeastrid
Facebook: Astrid Verplancke