Heilig

Wat heilig is voor mij? Dat is eenvoudig. Mijn dochter, Héloïse.
Ik bedoel niet dat ze een heilige is. Het zou gek zijn om precies dat te beweren van een peuter die juist ontdekt hoe leuk het is om kattenkwaad uit te steken.
Onder ‘heilig’ versta ik iets wat ontzettend kostbaar is, iets precieus. Als ik het verlies, ben ik alles kwijt. Het is iets waar niet aan geraakt mag worden. Iets dat ik onder een stolp wil zetten om het te beschermen tegen alle negatieve invloeden. Maar het is ook iets mysterieus. Ik kan het niet vatten. Omdat het zo bijzonder is, noem ik het heilig. En het is niet omdat ik het steeds beter leer kennen of er stil bij sta, dat het minder mysterieus wordt. Integendeel. Het mysterie blijft en wordt misschien nog groter. En juist daarin verbindt het me met iets wat er écht toe doet. Dat heilige heeft ten slotte ook een heel groot cadeaugehalte. Ja, ik heb er zelf aan bijgedragen, maar het grootste deel krijg ik gewoon cadeau. En ik krijg veel meer dan ik verwachtte.
Héloïse is precies dat. Ze is het allerbelangrijkste in mijn leven. Ze is zo’n wonder. Ik herken iets van mezelf in haar, iets van mijn man, iets van mijn ouders, van mijn zussen, maar ook zoveel nieuws, zoveel unieks. Ze is zoveel meer dan een kleine mens. Ze is mijn kindje. Ik heb haar meer dan wat ook gewild. Maar ze is ook zoveel meer dan dat waar ik op had gehoopt. Ik hoor en lees verhalen van mensen die hun kind verliezen, moeten missen, moeten afgeven, om welke redenen dan ook. Een nachtmerrie voor mij, de hel.
Héloïse is degene voor wie ik wil vechten, voor wie ik door vuur ga, voor wie ik bergen kan verzetten. Héloïse is heilig, voor mij.

Dorien Veltens

Dorien Veltens werkt als stafmedewerker identiteit bij Broeders van Liefde. Ze is mama van Héloïse en is zelf een mama’s kindje. Ze houdt van haar man, haar zussen, de kleur rood, muziek en architectuur van de jaren 1920. Als ze ooit wat meer tijd heeft, wil ze opnieuw studeren aan de kunstacademie.