Waarom huilde Jezus als hij toch wist dat hij de kracht had om Lazarus te laten herrijzen?

“Niet zo lang geleden verloor ik een goede vriend aan zelfdoding. Zijn mentale ziekte maakte dat hij het niet meer kon: leven. De gedachte dat hij de wereld en zichzelf zo donker zag, maakte me woedend op God. Ik dacht aan het verhaal van Lazarus, Johannes hoofdstuk 11, waarin Lazarus, een goede vriend van Jezus, sterft, en er in vers 35 staat: Jezus huilde. Maar Jezus wekte Lazarus even later terug tot leven. Waarom huilde hij dan, als hij toch wist dat hij de kracht had om hem te laten herrijzen? En waarom kon hij Lazarus wel uit de dood halen, maar mijn vriend niet? Waarom was hier geen wonder gebeurd? Welke troost of geloof kon ik überhaupt uit dit alles halen? 

Jezus huilde. Hij voelde het verdriet van het verlies mee. Lazarus verrees uit de dood, maar voor dat gebeurde was er eerst een enorme rouw, rouw die ook Jezus voelde. Er waren tranen uit een immens verdriet en hij huilde ook. God zit naast je, als je verdrietig en verslagen bent. Hij houdt je hand vast en vindt het ook allemaal verschrikkelijk, dat geloof ik. Zelfs terwijl hij wonderen kan verrichten.

Dat gaf me kracht: dat Jezus niemands verdriet minimaliseerde of niemand ervan beschuldigde te weinig geloof te hebben, maar dat hij begreep hoeveel pijn het doet. De twijfel en het onbegrip, zelfs de boosheid; ze mogen er zijn. Dat maakt je niet ongelovig, het schept net een intieme band: elke emotie is toegelaten. En Jezus huilt mee, ziet je meest intieme tranen. De gedachte dat het God niet koud laat als er slechte dingen gebeuren en dat hij dan juist dichtbij is, dat is waar ik toen mijn troost uit haalde. En nu nog steeds.”

Wie is Evangeline Agape?

Evangeline Agape (1996) woont in Antwerpen en is schrijver, illustrator en sociaal werker. Ze heeft een grote passie voor kinderen en cultuur en streeft naar het bespreekbaar maken van mentale gezondheid. Evangeline deelt haar illustraties en gedachten op Instagram onder de naam ‘Kriebelsessies’. Evangeline: “Met mijn teksten en illustraties wil ik woorden geven aan emoties en geloof maar tegelijkertijd ook het taboe rond mentale moeilijkheden verbreken. Mijn grootste doel is om jong en oud (h)erkenning, mildheid en misschien zelfs stof tot nadenken te geven. Dat alles onder het motto: het mooiste komt nog!”