Ben jij eenzaam?

Waarom mensen die werken zonder collega’s zich niet eenzaam voelen

Redactie: Mattias Devriendt en Julie Goditiabois, Fotografie: Filip Erkens

STOP 3: DE TOREHOGE TORENKRAAN

Het bureau van Tony Pieters bevindt zich immers in een torenkraan op 40 meter hoogte. “De hoogste waarin ik ooit zat, was 80 meter. Ik moet toegeven: ook voor mij was dat verschrikkelijk hoog. Uiteindelijk went het, maar het naar boven klauteren, blijft lastig. Je lichaam, je eten, drinken, telefoon, spullen: je vergeet maar beter niets, want eens boven, blijf je voor de rest van de dag in de cabine. Wij komen niet naar beneden om gezellig te lunchen met de rest.” ‘En om te plassen?’, flappen we eruit. “Wat denk je zelf? Dat gebeurt in een fles. Wanneer ik naar het groot toilet moet, moet ik naar beneden. Maar mijn bioritme is zo getraind en geprogrammeerd voor deze job dat dat amper gebeurt. Als je toch nog mee durft naar boven, ga je dus maar beter nog eens naar het toilet”, lacht hij. Hij vindt het spijtig dat we het niet aandurven om mee naar de cabine te klauteren. “Ik heb zelfs speciaal voor deze gelegenheid verse koffie en cake bij”, grapt hij nog eens, maar we plooien niet. We zijn al trots dat we een fotograaf vonden die het aandurft om in een bengelende werfkooi te kruipen tot op 40 meter hoogte om van daaruit Tony te fotograferen in zijn habitat.

“Alleen zijn en je eenzaam voelen is niet hetzelfde”

Discobar

Tony gaat binnenkort met pensioen, maar een opvolger zoeken is niet evident. De studiedienst van VDAB heeft de jobs van kraanbestuurder en torenkraanbestuurder erkend als knelpuntberoepen. “Dat is niet onlogisch”, vertelt Tony. “Niet iedereen kan een torenkraan de baas, zeker niet als er een stevige wind staat. In tegenstelling tot wat mensen denken, is de job van kraanmachinist erg gevarieerd. Elke dag is anders: nieuwe uitdagingen, nieuwe situaties. Ik moet er mijn hoofd bijhouden.”

Tony Pieters (59). Een kraanmachinist uit Mater.

“Sommige mensen zeveren met hun collega’s tijdens het werk of het middageten, wij doen dat via de walkietalkie”

Of hij zich niet alleen voelt, high in the sky. “Nee, absoluut niet. Veel mensen denken allicht: ‘Die man zit een hele dag alleen, dat is eenzaam.’ Maar alleen zijn en je eenzaam voelen is niet hetzelfde. Dat is een kwestie van hoe je het zelf ervaart. Ik heb zoveel contact met anderen – ook al is het niet fysiek – dat het niet voelt alsof ik een hele dag alleen gezeten heb. Ik communiceer met de mensen op de grond en met de andere kraanbestuurders. Met de ene spreek ik Engels, dus dat loopt iets stroever. Maar de andere spreekt Nederlands. Sommige mensen zeveren met hun collega’s tijdens het werk of het middageten, wij doen dat via de walkietalkie. Zolang de veiligheid niet in het gedrang komt, moet dat kunnen. Het hoort er zelfs bij. ’s Middags eet ik mijn boterhammetjes en drink ik mijn koffietje alleen in mijn cabine, maar ’s morgens en ’s avonds sla ik beneden in de werfkeet een kort babbeltje met de collega’s. Dat is wel tof. Er staat ook een radio in onze cabine, dus ik luister wel eens naar muziek. Het is natuurlijk geen discobar. De radio staat tamelijk stil, want ik moet kunnen horen wat iedereen zegt via de walkietalkie. Nee, stil is het hier zeker niet.”