Ben jij eenzaam?

Waarom mensen zonder collega’s zich niet eenzaam voelen

Redactie: Mattias Devriendt en Julie Goditiabois, Fotografie: Filip Erkens

Stop 2: WERKEN ZONDER COLLEGA’S IN EEN ONDERGRONDSE PARKING

“Ik hoor wel eens dat ik de meest ‘zen’ collega ben en ik geloof dat dat een kwaliteit is”

‘Verdorie, waar is mijn ticketje?’ Je bent na een avondje stappen onderweg naar de ondergrondse parking waar je wagen geparkeerd staat. Of je staat in diezelfde parking voor de betaalautomaat. Of voor de slagboom in paniek met nog 45 andere auto’s achter je. Je duwt op de noodknop naast het gleufje waar je je ticketje had moeten instoppen. Blijkt zo’n parking ineens niet de onpersoonlijke plek te zijn die je had gedacht, want ook onder de grond zijn mensen alleen aan de slag. Cédric is zo iemand die houdt van werken zonder collega’s. “Soms moeten hier in 1 uur 600 wagens buiten als de voorstelling in de schouwburg is afgelopen. Dan is het wel even druk, maar als iedereen vlot naar huis is vertrokken, is mijn werkdag geslaagd. Dan doe ik nog eens mijn ronde om schoon te maken zodat de parking er weer netjes bij ligt voor de volgende dag. Daar haal ik mijn eer uit. Kijk, ik doe dit al 20 jaar en ik wist eigenlijk al meteen dat dit mijn droomjob zou worden. Trouwens, mijn vader deed deze job ook. Na 23 jaar is hij afgezwaaid. Ik heb het familierecord bijna te pakken.”

Hulplijn

Cédric was een betaalautomaat aan het repareren wanneer we hem aanspreken. Op zoek naar het aanspreekpunt voor deze parking, vonden we hem makkelijk dankzij zijn gele fluohesje van Interparking. “Ik werk inderdaad alleen”, antwoordt hij op weg naar zijn kantoortje, want we willen zeker zijn dat dit een job is die hij niet in duo uitoefent. “Maar het is niet simpel om collega’s te vinden. We hebben er 6 opgeleid, slechts eentje is gebleven. Je moet écht wel alleen kunnen zijn en om kunnen met de verantwoordelijkheid. Hier staan 1200 wagens geparkeerd en ik ben de enige hulplijn.”

Cédric Baert (40) is parkeerwachter in Gent.

“Ik ontdekte als kind al dat ik graag alleen ben. Ik stopte bijvoorbeeld met voetballen omdat het ploegaspect mij niet lag”

Zijn kantoor met zicht op de slagboom is stil en sober ingericht. Geen foto’s van familie of plantjes. Geen radio. “Ik luister graag naar muziek, maar dan leg ik bewust een plaat op en luister ik echt. Radio op de achtergrond enerveert mij. Geef mij dan maar liever de stilte en de rust. Ik hoor wel eens dat ik de meest ‘zen’ collega ben en ik geloof ook dat dat een kwaliteit is. In en uit een parking rijden, is voor veel mensen stressvol, zeker als ze op tijd moeten zijn voor een voorstelling of een restaurantbezoek of als ze hun ticket niet vinden of de automaat niet werkt. Ik merk dat zij rustig worden van mijn aanpak.” Of hij zich soms eenzaam voelt? “Nee. Ik ontdekte als kind al dat ik graag alleen ben. Ik stopte bijvoorbeeld met voetballen omdat het ploegaspect mij niet lag. En zo alleen ben ik hier ook niet. Er zijn altijd klanten die ik help bij hun problemen. Ik werkte ooit een tijdje in een fabriek aan een machine. Daar zag ik een hele dag niemand, behalve tijdens de pauzes. Ik voelde me er veel eenzamer dan hier. Of neem nu securitymensen die op een of ander bedrijventerrein een hele nacht moeten bivakkeren zonder een mens te zien. Neen, dit is een speciale wereld onder de grond, maar wel een fijne plek.”