Mieke Pieters (71)

“Ik moet met weinig rondkomen, maar daar lig ik niet wakker van”

Deze winter zitten veel mensen letterlijk in de kou, bang voor een te hoge energiefactuur. Maar dat betekent niet dat er geen warmte is. Natasja, Myriam en Mieke over gastvrijheid, doorzetten en zorgen voor elkaar.

Redactie: Nikkie Steyaert, fotografie: Sophie Callewaert

Mijn thuis

Mieke: “3,5 jaar geleden vertoonde mijn man Roland de eerste symptomen van dementie. Zes maand geleden kreeg hij daarnaast ook een herseninfarct en besloten de dokters dat hij niet meer terug naar huis kon. Op 15 juli is hij overleden in een woonzorgcentrum. We waren 48 jaar getrouwd. Ik heb ondertussen beslist om te verhuizen. Ons huis is te groot voor mij alleen. Ik neem mijn plantjes mee, en verder zo min mogelijk. Roland hield van spullen, maar ik heb niet veel nodig.”

Mijn budget

Mieke: “Roland en ik hebben nooit problemen gehad om rond te komen. Niet in de 30 jaar dat we werkten als zelfstandigen in de horeca, en niet als gepensioneerden. Maar nu Roland is gestorven, val ik terug op één staatspensioen uit Nederland van 1108 euro. Maandelijks krijg ik ook nog 47 euro bruto aanvullend pensioen vanuit België. Natuurlijk besef ik dat dat weinig is, maar ik maak me er niet druk om. Ik heb geleerd om los te laten wat je niet kan veranderen, piekeren levert toch niets op. Alles komt wel op zijn pootjes terecht.”

“Ik ga naar de voedselbank en daar schaam ik me niet voor. ik heb hard gewerkt en mijn geld nooit vergokt of gespendeerd aan drank. Het is mijn fout niet”

Mijn parcours

Mieke: “Vroeger was ik vrijwilliger bij de voedselbank, nu ga ik er zelf heen. Ik zie daar veel schaamte bij de mensen. Dat heb ik zelf niet: ik heb gewerkt, mijn geld niet vergokt of opgedaan aan drank en mijn man ging niet naar de meisjes. Het is mijn fout niet. Maar ik geef toe: het is niet fijn om je verhaal en je rekeninguittreksels elke keer weer met een vreemde op de gemeente te delen. Want dat moet dus, voor elke vorm van steun die je aanvraagt. Ik begrijp maar al te best dat dat voor sommige mensen een te grote drempel is. Ook mijn mama leefde van een minimumpensioen. Op een dag hadden ze haar elektriciteit afgesloten. Maar hulp vragen aan het OCMW, daar was ze te trots voor.”

Mijn engagement

Mieke: “Vroeger droomde ik ervan te leven in een blokhut in Canada, ver van alles en iedereen. Ook nu ben ik nog steeds graag alleen. Ik geniet van de stilte. Ik voel me ook nooit eenzaam. Natuurlijk heb ik ook nood aan sociaal contact, maar dat vind ik tijdens mijn vrijwilligerswerk. Zo organiseer ik twee keer per maand een mandalakleurenmiddag en ben ik vrijwilliger bij de boekennamiddag in de Doopsgezinde Kerk ‘Het Lam’, in Aardenburg. Mijn engagement is niet religieus geïnspireerd. Zorgen voor anderen, dat vind ik belangrijker dan in de kerk zitten. Al geloof ik wel in de spreuk: ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Dat kan al beginnen met een klein gebaar. Zeg goeiedag tegen mensen die je pad kruisen. Een kleine moeite, maar zoveel waard.”