Evi Renaux (34)

Een zware tegenslag is geen straf, maar een kans om het anders te doen

Redactie en fotografie: Veerle Frissen

Ik ben Evi en ik geloof dat het leven ons soms op de proef stelt. In 2013 werd ik plots ziek. Het heeft lang geduurd voor iemand een diagnose stelde. Voor sommige vrienden was het te confronterend om contact te blijven houden met mij. Ze hadden hun eigen ‘struggles’ en dat begrijp ik ook wel. Ik was niet langer Evi, maar zieke Evi. Ik had een ziekte die ik ‘verzonnen’ had. Dat oordeel was veel erger dan de pijn. Dokters zijn zo gespecialiseerd dat ze vaak het groter plaatje uit het oog verliezen. Ik voelde me vaak een lot in een loterij. Tot er één arts alle puntjes met elkaar verbond.

Mijn zieke periode beschouw ik als een geschenk. Ik heb geleerd om minder ambitieus te zijn en tijd te maken voor de dingen die echt tellen. Terwijl ik vroeger geloofde dat we zelf voor ons geluk zorgen, kan ik nu beter loslaten. Als iets gebeurt, zal er wel een reden voor zijn. Pas op, ik ben niet per se gelovig, maar de dingen gebeuren niet zomaar toevallig. Een zware tegenslag is geen straf, maar een kans om het anders te doen.

Ik heb geleerd dat het leven nu eenmaal niet loopt zoals we het plannen. Ooit heeft er iemand beslist dat dit het ideale traject is: studeren, een goede job, een partner, een huis, een kind. Liefst in die volgorde en op het geschikte moment. Er zijn zoveel mensen die scheef bekeken worden omdat ze het anders doen. Voor mensen die van het geëffende pad durven afwijken, heb ik veel respect. Misschien wil ik zelf ooit een mobile home kopen en met mijn dochter van plaats tot plaats trekken.

Ik heb wat ik noem een ‘kudde’. Dat zijn mensen met wie ik er regelmatig op uit trek. Na een weekendje samen, voel ik me heel dankbaar dat ze in mijn leven zijn. Het zijn mensen die me gewoon laten zijn wie ik ben, zonder meer.

Ik wil van mijn smartphoneverslaving af. ‘Ping’ en ik ben afgeleid. Soms zit ik op een terras te scrollen door mijn newsfeed op Facebook en mis ik ondertussen een prachtige zonsondergang of een grappige performance van mijn dochter in de tuin. Vroeger vertrok ik met de fiets naar de scouts en vertrouwden mijn ouders erop dat ik op een bepaald uur terug thuis was. Ze schoten niet meteen in paniek als ik later was. Mijn dochter groeit op in een wereld waarin we op elk moment digitaal aan elkaar vastgelijmd zijn.

Zeg tegen iedereen wat ze voor jou betekenen. Mensen zijn doorgaans niet geneigd om te vertellen dat je belangrijk voor hen bent en dat ze je niet willen verliezen, behalve als het misschien bijna te laat is. Ik zeg nu ook vaak tegen mijn vrienden hoe graag ik ze zie. Dat kan heel ongemakkelijk zijn in het begin, maar ik blijf het herhalen tot ze het normaal vinden.

Ik verafschuw labels. Toch doet iedereen er aan mee. Kinderen hebben ADHD, ADD, autisme… Volwassenen een burn-out. Tot iemand een jaar out is. ‘Hoezo, het was toch een burn-out? Moet je niet opnieuw aan de slag zijn? Is het dan een depressie?’ Ik weiger mijn dochter in een vakje te laten stoppen. Misschien vecht dat drukke kind om aandacht! Wie een stempel plakt, handelt naar die stempel in plaats van te luisteren naar de persoon.

Mensen hebben altijd een voorzetje nodig. Als ik vraag hoe het met iemand gaat, volgt er meestal een droge ‘ça va’. Dus vraag ik altijd nog eens: ‘Hoe gaat het echt met je?’ Die ‘echt’, die doet het voor veel mensen. Je ziet ze wakker schieten. Het geeft de kans om in een gesprek niet langer te pingpongen over feitjes in het leven maar tot de diepere kern te komen.

Ik geef veel meer complimenten dan vroeger, net zoals ik leerde om een compliment te aanvaarden. Als iemand me zegt ‘je ziet er mooi uit vandaag’ zeg ik niet langer ‘Nochtans heb ik heel slecht geslapen’. Een compliment afwimpelen, is de ander in de kou laten staan en zijn of haar oordeel ontkennen. Ik heb geleerd om te reageren met: ‘dank je, dat is lief’.

Wie is Evi Renaux?

• Evi is schreef 2 boeken : ‘Life on sneakers’, een persoonlijke getuigenis over chronisch ziek zijn en ‘Plan B’, een boek over wanneer het leven anders loopt dan gepland.
• Ze heeft een dochtertje Lola (9) en woont samen met haar jongere zus.
• Evi houdt van de zon op haar huid, troostende muziek en ontbijten in de tuin.