Georgette Vermussche (97)
“Ik ben blij dat ik gezond oud kon worden”
Redactie: Nikkie Steyaert, fotografie: Sander Buyck
Mijn jeugd
Georgette: “Mijn papa was bakker en mijn mama werkte in een kruidenierswinkel. Elke week kwam er iemand met een kruiwagen en een hele boodschappenlijst. Ik vond het leuk om te helpen. ’s Avonds luisterde ik met mijn broer en zus naar de verhalen van mijn vader. Het was een mooie tijd. We waren tevreden met wat we hadden en de mensen voelden zich niet opgejaagd. Stress, dat woord bestond toen nog niet.”
Mijn familie
Georgette: “In 1951 ben ik getrouwd en stopte ik met mijn job als kleuterlerares. Ik wilde een groot gezin. We kregen 7 kinderen, maar van eentje moesten we na 5 maanden al afscheid nemen. Ik heb altijd genoten van het mama zijn, maar ik was wel bezorgd en streng. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik milder zijn. Meer vertrouwen hebben dat alles goed komt. Ik denk vaak aan het verleden en hoe fijn het was. Ik koester de foto’s, zowel die van vroeger als die van vandaag. Mijn achterkleinkinderen pronken op mijn kast. Ik ben dankbaar dat ik ze nog kan leren kennen en blij dat ik een grote, maar vooral hechte familie heb. Ze komen heel veel op bezoek.”
Mijn thuis
Georgette: “Mijn man stierf in 1982. Enkele jaren na zijn overlijden, ben ik verhuisd naar een appartement. Dat was geen gemakkelijke stap, maar het verhuizen naar waar ik nu woon, was nog veel moeilijker. Twee jaar terug ben ik gevallen en brak ik mijn bekkenbodem. Ik moest revalideren. Ik was ervan overtuigd dat ik daarna terug naar huis zou keren. Maar mijn kinderen spraken over een serviceflat. In het begin had ik er geen oren naar. Ik vond het al erg genoeg dat ik plots een rollator nodig had. Het heeft een tijdje geduurd, maar ondertussen voel ik me hier thuis. Ik doe nog steeds bijna alles zelf, maar het feit dat er helpende handen in de buurt zijn, geeft mij en mijn familie een gerust gevoel.”
Mijn droom
Georgette: “Ik wilde vroeger verpleegster worden, maar dat mocht niet van mijn ouders. In die tijd sprak je ook niet tegen. Maar de droom om mensen te helpen, heb ik nooit opgeborgen. Op mijn 65ste ben ik daarom gestart als vrijwilliger. Ik ging langs bij MS patiënten: samen een wandeling doen, een praatje maken … Dat heb ik gedaan tot mijn 90ste. Ik ben sowieso graag bezig. Als ik in de zetel zit en niets doe, val ik in slaap. Dan ben ik kwaad op mezelf: ik ben nooit lui geweest en ga er nu ook niet aan beginnen.”
Mijn toekomst
Georgette: “Ik ben 97 jaar. Natuurlijk denk ik af en toe aan de dood, maar ik ben er niet bang van. Ik ben gezond oud geworden en heb altijd heel zelfstandig geleefd. Ik wil absoluut geen last zijn. Als er iets ernstig met mij gebeurt, mogen ze mij laten gaan. Voor mij geen beademingstoestellen of reanimatie. Ik ben klaar voor wat komt, al hoop ik wel nog zoveel mogelijk mee te maken. Maar ik kijk niet te ver in de toekomst. Honderd jaar worden? Daar ben ik niet mee bezig. Elke ochtend wanneer ik wakker word, ben ik blij met nog een nieuwe dag.”
“Honderd jaar worden? Daar ben ik niet mee bezig. Ik leef dag per dag”
