Marie-Louise Fosse (79)

“Stil zitten is niets voor mij”

Redactie: Julie Goditiabois, fotografie: Sander Buyck

Mijn thuis

Marie-Louise: “Mijn man stierf 12 jaar geleden heel onverwacht. Hij zakte zomaar in elkaar op het toilet, ze vermoedden dat hij een hartaanval kreeg. Ik bleef nog 5 jaar alleen in ons huis wonen. Poetsen, koken en het huis onderhouden waren voor mij geen enkel probleem. Maar ons huis stond op 18 are grond en tuinieren is nooit mijn ding geweest. 6 jaar geleden verhuisde ik daarom naar een appartement. Het is een stuk compacter dan ons huis, maar ik ben hier eigenlijk heel gelukkig. Ik doe nog steeds alles zelf en heb alles wat ik nodig heb in de buurt. Met de auto rijd ik niet, maar voor zaken die verder liggen, neem ik gewoon de bus. Ik vraag mensen niet graag om hulp.”

Mijn familie

Marie-Louise: “Ik ben geboren en getogen in dit dorp. Ik had een heel gelukkige jeugd met lieve ouders en een schat van een broer. Toen ik 27 was, overleed mijn papa plots. 3 weken later kwam mijn broer om het leven na een tragische val. Slechts 4 maanden later stierf ook mijn mama. Ik had een dochter van 10 maanden en plots was ik mijn hele familie, mijn houvast, kwijt. Gelukkig vond ik steun bij mijn echtgenoot. Onze trouwfoto’s zijn trouwens gemaakt in het park waar ik vanop mijn balkon op uitkijk.”

Mijn tip

Marie-Louise: “Ondanks tegenslagen blik ik tevreden terug op mijn leven en ben ik content met wat ik heb. Jonge mensen vandaag zijn veel minder snel tevreden. Ze willen alsmaar meer, groter, anders. Elke zomer willen ze zo ver mogelijk op vakantie. Wij waren vroeger al lang blij met een tripje naar de Belgische kust. In januari word ik 80 en mijn kinderen willen me graag een wat verdere reis cadeau doen. Hoewel ik nog heel goed te been ben, is de zee voor mij nog steeds leuk genoeg.”

Mijn engagement

Marie-Louise: “Zolang ik dingen omhanden heb, ben ik gelukkig. Stil zitten en niets doen zijn echt niets voor mij. Ik geniet van fietsen en iets drinken op een terrasje met vrienden. Mijn cirkel wordt wel kleiner, want mijn vrienden worden net als ik een dagje ouder en zijn niet allemaal nog even gezond en wel. Wanneer ik thuis ben, ben ik vaak bezig met koken en poetsen. Ik poets wekelijks de gemeenschappelijke lift en was alle vensters van mijn appartement nog zelf. Mijn kinderen zouden liever hebben dat ik dat niet meer doe. Maar zo lang ik het kan, blijf ik doorgaan.”

Mijn toekomst

Marie-Louise: “Ik denk dat iedereen bang is om hulpbehoevend te worden. Ik probeer er gewoon niet te veel over na te denken. Zolang ik gezond ben, wil ik genieten van het leven. Er zijn 3 rusthuizen in dit dorp en soms vraag ik me wel eens af: ‘In welk van de drie wil ik later wonen?’ Maar uiteindelijk heb ik toch niet te kiezen hoe alles loopt of eindigt. Ik hoop gewoon dat ik mijn kinderen en kleinkinderen mag blijven gezond en gelukkig zien. En dat ik hen nog lang kan helpen met de was en de plas.”

“Ik vraag mensen niet graag om hulp”