VOELT DAT hij nu een veel gelukkiger mens is dan voor zijn accident.
“Ik was ook gelukkig toen, maar op een andere manier. De dagelijkse beslommeringen van mensen, de ratrace, de volgende opslag: daar sta ik totaal niet meer bij stil. Ik heb gemoedsrust gevonden en dat is een dieper geluk dan wat ik vroeger kende.”
HERINNERT ZICH NOG GOED HOE zijn zoon op een dag thuis kwam van school.
“Een van zijn vrienden had onder zijn voeten gekregen en ik vroeg hem over wie het ging. Hij begon de jongen te beschrijven; zijn lengte, interesses, hoe goed hij kon voetballen. Omdat ik het nog altijd niet wist, wees hij hem aan op een klasfoto. Het bleek de enige Afrikaanse jongen te zijn van de klas. Had hij over zijn bruine huidskleur begonnen, dan had ik meteen geweten over wie het ging. Maar kleur was voor hem helemaal geen categorie. Dat was zo’n sleutelervaring. Zo mooi. Zo inclusief. Als we samen opgroeien, vallen de verschillen weg.”
BESCHOUWT ZICHZELF ALS een wereldburger.
“Ik ben geboren in Duitsland en groeide op in zuidelijk Afrika. Mijn eerste job was in Uganda waar ik een Vlaamse vrouw leerde kennen en mijn vader werkte jarenlang in Palestina. Ik ben in conflictgebieden groot geworden en heb het altijd als een voorrecht ervaren om overal welkom te zijn. Later reisde ik zelf als burgerlijk ingenieur voor mijn werk de wereld rond. Ik heb veel onrecht en racisme gezien en toch ben ik pas op mijn 40ste voor de eerste keer de straat op gegaan om voor mensenrechten op te komen toen ik plots zelf tot een zwakke groep hoorde.”
VECHT VOOR een inclusieve samenleving waarin iedereen kansen krijgt.
“Wij moeten afstappen van het idee dat we mensen met een beperking in een bijzondere school en in een bijzonder huis moeten onderbrengen. Ze moeten aanwezig kunnen zijn in de samenleving, de stoep kunnen afrijden, vrienden in de straat hebben en dezelfde kansen krijgen zoals iedereen. Ik hoop dat ik ooit mag spreken voor een aula studenten waar rolstoelgebruikers tussen zitten alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. In tegenstelling tot – zoals vorige week – voor een groep te staan die met een combinatie van medelijden en respect naar me staart omdat ze nooit mensen met een beperking tegenkomen.”
“Ik hoop dat ik ooit mag spreken voor een aula studenten waar rolstoelgebruikers tussen zitten alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.”
IS HEEL DANKBAAR DAT hij altijd de vaderrol heeft kunnen opnemen.
“Mijn jongste werd kort na mijn accident geboren en was 4 toen wij gescheiden zijn. Dankzij het persoonlijke assistentiebudget, kon ik écht in co-ouderschap de helft van de tijd met mijn kinderen doorbrengen. Ze hebben zeker veel moeten missen door mijn beperking, maar emotioneel en fysiek ben ik wellicht meer aanwezig dan ik zou zijn geweest zonder mijn beperking.”
IS BANG DAT de geschiedenis zich herhaalt.
“Laatst was ik in Duitsland met mijn dochter en heb daar met eigen ogen gezien waar conflicten en tweestrijd historisch toe kunnen leiden. En toen ik ons land terug binnenreed zag ik overal de borden ‘Eigen volk eerst’ en hoorde ik Trump op de radio keiharde uitspraken doen naar minderheidsgroepen. Ik snap dat mensen boos zijn, maar ik begrijp gewoon niet hoe wij met open ogen in dezelfde val trappen.”
GEEFT AAN ZIJN KINDEREN MEE DAT er veel belangrijker dingen zijn dan punten op school.
“Het gap-year dat Alexander vorig jaar voor zijn studies nam in Afrika is veel waardevoller dan een jaar vroeger beginnen met studeren. Hij zal veel meer levenservaring bezitten, ruimdenkender, zelfstandiger en zelfrelativerender geworden zijn. Clara zie ik dan weer vrouw worden met alle groeipijnen van jonge meisjes die daarbij komen kijken. Hen zo zien groeien, maakt mij écht gelukkig. Op zo’n momenten mis ik alle dingen die ik niet kan doen met mijn kinderen, helemaal niet.”
WIL GRAAG HET IDEE CORRIGEREN DAT zijn kinderen hem de hele tijd helpen.
“Moest ik niet in een rolstoel zitten, zouden mijn kinderen veel meer moeten doen dan nu. Dat lijkt contradictorisch, maar het is zo. Dan zou ik dit weekend buiten een kippenhok timmeren, waar zij mij bij zouden helpen. De dingen die ze vandaag doen in het huishouden, doen ze niet omdat ik ze niet kan, maar omdat ik het normaal vind in een huishouden dat iedereen de vaatwasser eens leegmaakt. Op een feestje was Alexander laatst de enige die een gasfles kon aansluiten op een barbecue. Ze dachten dat hij dat thuis ook moest doen omdat zijn vader dat niet kon, maar de waarheid was dat ik hem dat had uitgelegd omdat ik in Afrika opgroeide en daar nu eenmaal iedereen een gasfles moet kunnen aansluiten.”
“Als we samen opgroeien, vallen de verschillen weg.”
Portret van de Duitser Sebastian Dürr
WIE IS SEBASTIAN DÜRR?
Sebastian Dürr woont in Opwijk. Op vakantie in Italië in 2008, brak hij op de laatste dag zijn nek bij een sprong in het zwembad. Vandaag zit hij in een rolstoel, maar nam altijd co-ouderschap op voor zijn 2 kinderen, Alexander en Clara en ontmoette een paar jaar geleden geheel toevallig zijn oude Duitse jeugdliefde met wie hij graag – als de kinderen wat ouder zijn – naar een boerderij in Zuid-Frankrijk zou verhuizen.