Annelien Dejonckheere

“Je bent pas echt volwassen als je jezelf accepteert”

Redactie: Mattias Devriendt, foto: Károly Effenberger

Begrijpt niet dat er zo veel fuzz gemaakt wordt over LGBTQ+ in Qatar. “Laat iedereen toch gewoon diens identiteit beleven zoals elk dat wil. Ik vind dat een evidentie. Mijn broer is heel recent tijdens een nietsvermoedende zondagse ochtend uit de kast gekomen. Ik heb hem meteen een grote knuffel gegeven. Mijn ouders moeten wellicht even wennen – ze zijn erg gelovig en traditioneel – , maar ik heb hen gezegd: ‘Er is niets veranderd hé. Broer heeft gewoon benoemd wie hij al die tijd al was.’ Ach, we vergroten alles uit tot enorme problemen, maar laten we niet vergeten dat we in de kosmos gewoon kwetsbare wezentjes blijven en dat onze zogezegd grote maatschappelijke issues helemaal niet zo groot zijn. Waarom zouden we ons in ‘s hemelsnaam druk maken over iemands geaardheid?”

Heeft een mooie kijk op volwassenheid. “Je bent pas echt volwassen als je jezelf accepteert. Als je niet langer struggled met wie je bent. Straks word ik 18 en dan ben ik officieel volwassen, maar voor mij is volwassenheid geen technisch begrip, maar een mindset. Ik ben heel lang onzeker en timide geweest, maar door ouder te worden en te merken dat ik bepaalde dingen best goed kan, heb ik die twijfels beetje bij beetje van mij afgeschud.”

Voelt zich machteloos als ze aan de klimaatopwarming denkt. “Ik ben een enorme dierenvriend. Bij ons thuis lopen 2 katten, een hond, een konijn, vissen en kippen rond. In de Ardennen wandelen tussen de dieren in het bos of gaan stappen met mijn hond, maken me stil en rustig. Het idee dat we onze aardbol kapot aan het maken zijn, maakt me dan ook moedeloos. Soms vraag ik me echt af wat ik als individu kan doen. Een schilderij bekladden? Nee daar geloof ik niet in.”

Haat het zinnetje ‘het komt goed’. “Mijn papa is al 2 jaar ziek. Hij zal niet meer lang leven. Dat maakt me écht droevig. Misschien zal ik het ooit wel een plek kunnen geven, maar dat wil nog niet zeggen dat het ‘goed’ is. Ik zou veel liever hebben dat hij nog heel lang bij ons is.”

Praat niet graag over haar gevoelens. “Ik ben erg introvert. Een gesloten boek, zeker tegen mensen die ik goed ken. Het heeft bijvoorbeeld lang geduurd vooraleer ik de situatie met mijn zieke papa met mijn klasgenoten wilde delen. Hulp zoeken, ligt niet echt in mijn aard. Ik merk wel – ook in dit gesprek – dat het met buitenstaanders vreemd genoeg soms makkelijker is om mijn gevoelens te delen.”

Vindt het vermoeiend dat er zoveel verwacht wordt van jongeren. “School en thuis lopen nu veel meer door elkaar dan vroeger. Elk moment kan er een taak of test bijkomen. Smartschool loert altijd om de hoek. Ik zie veel ouders die intensief meekijken naar het schoolwerk van hun kinderen. Bij mij is dat helemaal anders. In de lagere school smeerde ik al zelf mijn boterhammen, maakte ik mijn turnzak en regelde mijn zaken. Dat heeft me zelfstandig gemaakt.”

Droomt ervan om met mensen te werken. “Vroeger wilde ik verpleegkundige worden, nu voel ik wel iets voor de job van leerkracht. Ik hoop ooit uit een klas te stappen met het gevoel dat ik iets in gang gezet heb. Ik wil een verschil maken in het leven van anderen door een luisterend oor te bieden. Ik doe nu al speelpleinwerking en voel dat ik iets beteken voor kinderen die vaak zelf in moeilijke thuissituaties zitten. En als iemand anders gelukkig is, ben ik dat ook.”

Heeft een hekel aan ruzies. “Ik merk dat ik moeilijke situaties vaak uit de weg ga. Bij ruzies voel ik me echt ongemakkelijk. Ik begin snel te wenen of voel me gekwetst. Daardoor vermijd ik dat soort situaties of probeer ik ze op te lossen via bemiddeling zodat alles rustig blijft. Ik zie dat als een kwaliteit, al besef ik dat ruzies ook tot nieuwe inzichten kunnen leiden.”

Raadt iedereen aan te stoppen met het constant checken van sociale media. “Ik heb tijdens corona beslist om sociale media links te laten liggen. Ik heb nog wel een account, maar kijk er amper naar. Ook al krijg ik er commentaar op van leeftijdsgenoten, voor mij werkt het. Sindsdien heb ik veel minder stress en voel ik me vrijer. Mensen lijken op Instagram een wauw-leven te leiden, maar zitten ondertussen te huilen in hun slaapkamer. In plaats van foto’s te nemen en te posten, leef ik nu veel meer in het moment. Ik hoef die virtuele identiteit niet. Ik heb mijn vriend en vrienden op school, dat is meer dan voldoende.”

Gelooft in heel veel dingen. “In mensen, in de liefde, in een tweede kans, in karma, in het feit dat er altijd iets goed zit in iedereen, in geluk en in toeval. Ik vertrouw erop dat wie iets goed doet, uiteindelijk ook geluk veroorzaakt. En dat wie liegt en bedriegt uiteindelijk de keerzijde op een of andere manier wel tegenkomt, hetzij zelf of in een volgende generatie.”

Heeft geleerd dat je er uiteindelijk alleen voor staat. “Het is aan mezelf om keuzes te maken en om mijn pad te gaan. Natuurlijk heb ik andere mensen nodig die me dragen en me omringen, maar zij kunnen de dingen niet in mijn plaats doen. Als ik zelf niet in beweging kom, zal ik blijven stilstaan.”

 

Wie is Annelien Dejonckheere? (17)

• Annelien woont in Zwalm.
• Ze volgt secretariaat-talen in de secundaire school Viso Cor Mariae in Brakel.