Kristiaan Pauwels

“Soms droom ik dat ik kan vliegen”

Redactie: Mattias Devriendt, foto: Károly Effenberger

Vindt het moeilijk om de vibe in Lusaka en Zambia uit te leggen. “Je kan er niet gewoon zeggen ‘ik ga naar de zee’ of ‘ik ga naar een feestje’. De wegen zijn slecht en er is weinig te doen. Thuis zitten na school is de normale gang van zaken. Playstation spelen, met vrienden thuis wat rondhangen. Veel meer valt er vaak niet te beleven. Jongeren beseffen hier niet hoeveel kansen en vrijheid ze krijgen en hoeveel plezier ze elke dag hebben. Ik kan hier zelfs als jobstudent werken en €2000 per maand verdienen.”

Weet dat ouders in Afrika een pak strenger zijn dan hier. “Hier doen ouders niet moeilijk als je naar een feestje of fuif wil gaan. Daar is dat totaal niet aan de orde. Mijn ouders zijn vrij soepel en geven best veel vrijheid, maar gehoorzaamheid van kinderen naar hun ouders toe, is typisch aan de Afrikaanse cultuur. Een verbod is een verbod. En dat wordt vaak ook met fysieke straffen afgedwongen.”

Beseft dat hij het geluk had op een goede school te zitten. “Ons gezin behoorde tot de iets hogere middenklasse, waardoor ik les kon volgen aan een privéschool en ik geen problemen had toen ik naar België verhuisde. Ik kon meteen mee met mijn leeftijdsgenoten. Een heel ander verhaal is het voor de meeste mensen in Afrika die het moeten redden in een openbare school. Het niveau is daar bedroevend laag.”

Hoopt dat hij ooit aan de knuppel van een vliegtuig zit. “Ik wil piloot worden. Volgend jaar ga ik naar Groningen of Antwerpen om die studies aan te vatten. Mijn hele leven lang al pendel ik tussen België en Zambia. Op het vliegtuig zitten, heb ik altijd geassocieerd met een positief gevoel. Het was voor mij elke keer weer bijzonder dat het vliegtuig mij de kans gaf om mijn familie te zien. Soms droom ik ‘s nachts dat ik kan vliegen. Dat ik mijn armen spreid en opstijg.”

Heeft een mening over het onderwijssysteem. “In Zambia was er enorm veel aandacht voor sport. Eigenlijk is dat de belangrijkste uitlaatklep voor jongeren. Hier wordt sport veel meer in clubverband gedaan en staat het los van het onderwijs. Dat vind ik jammer, want sport biedt kansen. Voor mij bleek het bijvoorbeeld de belangrijkste weg om me te integreren in de klasgroep. In de pauzes zette ik de stap naar een groepje jongens dat altijd basketbalde en zo ging de bal aan het rollen.”

Vindt het opvallend dat veel mensen hier kampen met psychische problemen. “Ik zie veel volwassenen werken, eten en slapen zonder dat ze echt een groter doel nastreven. Ik weet wat ik wil in het leven, wat ik ervoor moet doen en hoe hard ik ervoor moet werken. Ik ga er echt mijn best voor doen. Veel leeftijdsgenoten hier hebben geen idee wat ze willen bereiken. Ze drijven rond. Ik hoop dat ze op een bepaald moment grip krijgen op hun leven en een doel vinden, wat dat doel ook moge zijn. Misschien is dat een goeie remedie tegen een burn-out?”

Heeft geen angst meer om taalfouten te maken. “Ik ben nu 2 jaar in België en corona gaf me de kans om elke dag keihard aan mijn Nederlands te werken. Ik had toch niets anders te doen. Toch was ik teruggetrokken en stil omdat ik bang was om commentaar te krijgen op mijn woordenschat of om uitspraakfouten te maken. Maar ondertussen is die angst weg en daardoor voel ik me ook echt een deel van de groep.”

Gelooft niet in de kerk en in bidden. “Maar ik ben wel christen. Ik draag ook een kruisje om mijn hals, want ik geloof in de liefde en in het idee dat elke tegenslag wel een betekenis heeft. God heeft een plan met ons en dat geeft me vertrouwen. Mijn moeder is nu ernstig ziek. Dat is erg moeilijk voor mij omdat ik niet bij haar kan zijn. Toch ervaar ik ergens een basisvertrouwen in het leven en voel ik mij niet alleen bij die moeilijke situaties. Ik pieker er niet over en spit het niet uit. Mijn geloof biedt me rust.”

Is niet echt bezig met de klimaatopwarming en de oorlog in Oekraïne. “Ik vind het wel heel belangrijk, maar ik slaag er niet in om écht mijn bijdrage te leveren. Mijn vader was majoor in het leger en vreest dat er een nieuwe wereldoorlog zit aan te komen, maar ik ben er zelf niet zo mee bezig.”

Vindt het normaal dat hij iets teruggeeft aan zijn geboorteland Zambia. “Ik heb een duidelijk doel in mijn leven en ga er alles voor doen om piloot te worden. Met het geld dat ik verdien wil ik samen met mijn broer een school oprichten. Een school die toegankelijk is voor iedereen, met veel sportmogelijkheden, een openbare bibliotheek en goeie apparatuur om experimenten te doen. Misschien ook een internaat erbij, dan kan ik zelf een locatie kiezen en kan gelijk wie er schoollopen. Het is een concrete droom hoor, waar ik met mijn broer soms over fantaseer.” (lacht)

 

Wie is Kristiaan Pauwels? (18)

• Kristiaan verhuisde in 2020 van Zambia naar België. Hij heeft een Belgische papa en een Zambiaanse mama.
• Hij volgt wetenschappen-wiskunde in de secundaire school Sint-Michiel in Leopoldsburg.