Migova Taisia Alexandrovna
“Ik ben opgegroeid met het idee dat ik bij de buren terechtkan, maar hier blijkt dat niet per se zo”
redactie: Mattias Devriendt; fotografie: Károly Effenberg
Is nooit vergeten wat haar eerste indruk van België was. “Ik snapte gewoon niet dat mensen werken, sparen, amper op vakantie gaan, tweedehandse spullen kopen en eten consumeren dat over datum is, om dan als ze 65 worden een dikke auto, een flat aan zee of schoenen met hieltjes te kopen waar ze op proberen te stappen. In Rusland zijn de mensen anders. Feesten is er feesten. Dan denken ze niet aan de kater of aan het huis dat nog gepoetst moet worden. ‘Ik ga vertrekken zodat ik morgen nog iets aan mijn dag heb’ is zo’n typisch Belgische uitspraak. Akkoord, Russen trekken het vaak niet tot hun 65ste natuurlijk, maar ze geven uit, genieten, leven van dag tot dag. Tevreden zijn met wat je hebt: dat is hier vaak ver te zoeken hoor. Het lijkt soms alsof Belgen de hele tijd wachten op nog betere tijden om dan eindelijk te genieten.”
Vindt zichzelf een gever. “In de secundaire school noemden mijn vriendinnen mij vaak ‘mama’ en leerkrachten prezen me om mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ik geef en geef en geef vaak met plezier en soms omdat het moet. En ik merk dat mensen nemen en nemen en nemen. En daardoor voel ik me soms wel eens leeg. Dan slaag ik er niet meer in om te ‘geven’ en moet ik even een beetje ‘nemen’ door wat tijd voor mezelf uit te trekken. Ik heb dat echt moeten leren: afstand nemen van anderen, luisteren naar mezelf, ontdekken wie ik ben en mezelf iets gunnen. Zo gaat dat met gevers zeker?”
Kijkt met bange ogen naar het vredevolle Europa. “We staan aan de vooravond van een oorlog. Niet lachen hé, maar ik meen dat echt. Frankrijk lijkt mij echt een broeihaard. Ik kijk zelden naar het nieuws, want ik kan toch niets veranderen, maar heel wat moslimvrienden voelen zich scheef bekeken. Een Belgische vriend die in het Franse leger zit, kocht onlangs een eigen huis met een tuin zodat hij zijn eigen groenten en fruit kan kweken. Echt waar!”
Vindt het goed dat het leven van een immigrant grondig veranderd is. “10 jaar geleden kon je gewoon naar het OCMW trekken, hulp vragen en een deftige uitkering krijgen zonder allerlei tegenprestaties, termijnen of voorwaarden. Nu vragen ze taalattesten of een inschrijvingsbewijs bij de VDAB. Ze pushen je dus om Nederlands te studeren en te gaan werken en ik vind dat heel goed. Mensen schieten wakker. Heel veel vrouwelijke vluchtelingen hebben nooit een job gehad. Nu kunnen ze iets maken van hun leven. Iets bereiken, iets bijdragen.”
Let erop af en toe iets voor zichzelf te doen. “Gewoon alleen in mijn auto springen en naar zee of naar het bos rijden, koken, baden, uitgaan, kuisen. Kleine, maar betekenisvolle dingen waar ik tijd voor probeer te maken, anders komt het er niet van. Misschien omdat ik te druk bezig ben met geven?” (lacht)
Heeft een mening over stilte. “Thuis stond de tv vroeger altijd aan, er waren feestjes, verjaardagen en heel veel passage; mijn nonkel was altijd wel iets aan het verbouwen. Als volwassene werd me dat echt te veel. Ik zie mijn ouders erg graag, maar als ik thuiskom na een bezoekje denk ik vaak God, wat ben ik blij dat ik mijn eigen, rustig plekje heb. Nu leg ik zelden achtergrondmuziek op en ik heb zelfs geen televisie. Ik kan echt genieten van de rust en ik verdraag ook goed stiltes. Bij de kapper of de nagelstyliste zeg ik ook gewoon dat ze niet hoeven te babbelen. En die mensen blijken dikwijls opgelucht dat ze zich eens op hun werk kunnen concentreren.”
Gelooft in van alles. “Hoewel ik iets minder gelovig ben dan vroeger, volg ik nog steeds de orthodoxe kerk en bid ik wel eens. Maar ik geloof ook in karma en in astrologie. Ik kan de tweelingen er zo uitpikken en de maagden ook.” (lacht)
Voelt zich diep vanbinnen nog altijd een immigrant. “De arbeidsmarkt is genadeloos voor exotisch klinkende namen. Met heel veel moeite kan je eens een gesprek versieren. Tientallen keren heb ik naar de reden van afwijzing gevraagd en nooit een antwoord gekregen. Een paar jaar geleden nam ik eens een lift. Toen de man naast mij uitstapte, draaide hij zich om en zei uit het niets ‘vuile migrant’. En dat terwijl ik geen woord had gezegd! Ah, kijk. Na 22 jaar heb ik nog altijd geen Belgische nationaliteit. Waarom? Geen idee. Dat moet je in Brussel vragen. (lacht) Mijn verblijfsvergunning wordt gewoon elke 5 jaar verlengd. Misschien voel ik me daardoor nog altijd niet écht Belg.”
Vindt het bizar dat je niet spontaan kan aankloppen bij de buren. “Om hallo te zeggen, iets te eten, te kletsen, elkaar wat te helpen. Zelfs bij een goede vriendin moet ik dat plannen. In Rusland maakt het niet uit wat je aan het doen bent. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik bij de buren terechtkan, maar hier blijkt dat niet per se zo. Mijn buurvrouw Saida schrok toen ik haar na 1 dag al de reservesleutel van mijn huis gaf. Maar ondertussen heb ik haar sleutel ook en kan ik altijd bij haar langslopen voor een babbel of een eitje.”
Wie is Taisia Migova?
- Taisia is geboren in Kazachstan en heeft de Russische nationaliteit.
- Ze woont samen met haar kat Mary in Bachte-Maria-Leerne, nabij Deinze.
- Eén van haar favoriete kunstenaars is Ans Markus.