Spijt is wat de koe *

‘Het spijt me’ zei ik, toen ik vertelde dat ik niet verder ging in het project dat ik initieel had opgestart. Ik was met grote goesting en visie begonnen, maar het ging een kant op waar ik niet achterstond. Ik moest even aan introspectie doen en beslissen. Conclusie: we waren uit elkaar gegroeid. Alsof ik het uitmaakte met mijn lief.

Speet het me? Niet echt. Ik was eerder opgelucht. Ik was trouw gebleven aan mezelf. Ik bedankte mezelf dat ik die keuzes had gemaakt. Zowel om eraan te beginnen, als om het te eindigen. Ik heb er veel dingen uit geleerd. Wat ik kan en ook wat ik wil uitdragen in mijn verdere carrière. Het speet me vooral voor mijn collega. Ik heb er echt wakker van gelegen. In dat geval zijn er maar drie woorden die de pijn kunnen verzachten voor beiden: ‘Het spijt me’.

Ik dacht aan mijn grootouders. Ik heb hen eigenlijk nooit spijt horen betuigen. Zij hadden 90 jaar van hun leven keuzes gemaakt omdat het voor hen goed uitkwam en hadden daar nooit spijt van. Zij waren helemaal vrij van schuld. Of leek het alleen maar zo? Had geen enkele keuze dan iemand kwaad berokkend? Of raakten zij er gewoon mee weg? Is het een tijdsissue? Zeggen wij tegenwoordig maar al te vaak ‘sorry’ voor iets wat geen excuus behoeft?

Spijt is wat de koe schijt! Zegt men in de volksmond. Je kan er niets meer aan doen. ‘Als dan, dan dat’. Het is gebeurd. Spijt ligt in het verleden. Moeten we spijt hebben van keuzes? Gedane zaken? Of moeten we gewoon blij zijn voor onszelf? Is wat wij doen ons verontschuldigen voor zelfzorg of eerder voor wat men al te vaak ‘egoïsme’ noemt?

‘I can’t help, but wonder’ zou Carrie Bradshaw haar column uit ‘Sex and the city’ eindigen. Maar kijk, zij excuseert zich nu ook voor het (voor sommigen) ‘niet woke’ verhaal waaraan ze al die jaren heeft meegeschreven. Los van het feit of het woke (genoeg) was of niet. Was dat berouw nodig? Was dat niet gewoon wat in die tijd nodig leek? Wat hen en het publiek gelukkig maakte? Een keuze die toen juist leek?

Mijn keuze is een juiste keuze. Het spijt me dus niet. Het spijt me ook niet dat ik met een keuze ooit iemand heb gekwetst. Ik heb altijd alles in eerlijkheid afgehandeld. Hadden we van alles spijt, dan waren we allemaal nog met ons eerste lief samen, uit angst om ons te moeten excuseren.
Het spijt me niks. Het spijt me ook nu niet. Maar ik vond het wel erg voor haar. Is het dan spijt? Of is het berouw? Is het een schuldgevoel? Of angst?

De koe besluit te kakken. Zij is van haar stront verlost en blij, opgelucht, zwaait even met haar staart en stapt verder. De ander kan er wel intrappen. Onderscheiden die emoties ons van een koe? Misschien is het dat wel. Wij als mensen kunnen ons op voorhand excuseren voor die beslissing en de stront eventueel al uit de weg ruimen door te zeggen dat het ons spijt. Desalniettemin, het is en blijft de boodschap voor de ander, want die van ons deed wel deugd. Ik schud nu even met mijn staart en wandel gezwind verder.
Het spijt me voor mijn taalgebruik.

BIO

Leen Dendievel (39) woont in Kortrijk. Ze is actrice, consulente in de psychologie en schrijfster van de boeken Hard, Asem, Georges en Rita en Brief aan mijn kind.