Brief

Door Bart Koubaa

Beste Noach,

Als kind was ik onder de indruk van de opdracht waarmee God je belastte: het bouwen van een ark. Het was duidelijk dat God op je vaardigheden vertrouwde en heel goed wist wat Hij voor ogen had. Hij had niet zomaar met de natte vinger een schetsje van een schip in het zand getekend en je gevraagd het na te bouwen. Nee, Zijn blauwdruk was berekend en creatief. Ik heb het opgezocht: de ark moest van pijnboomhout gemaakt worden en 135 meter lang, 22 meter breed en 13 meter hoog zijn. Ze moest een benedenverdieping met daarboven nog twee verdiepingen hebben waarin een lichtopening moest komen. Alle ruimtes moesten vanbinnen en vanbuiten met pek ingesmeerd worden voor er van alle landdieren en vogels een mannetje en een vrouwtje, en van alle reine dieren zeven paartjes, aan boord mochten geleid worden door een ingang die aan de zijkant moest komen. Alleen die ark en alle dieren en jij en je gezinnetje zouden de zondvloed overleven. Dat was namelijk de reden waarom je aan de slag moest: God zou een grote vloed over de aarde laten komen. ‘Een watermassa die haar zal overspoelen, om alles onder de hemel waarin levensadem is te vernietigen.’ Zijn woorden. Alleen wist ik niet meer waarom die grote vloed er zou komen, beste Noach. Was God kwaad op de mensen of op zichzelf?

Elke kunstenaar levert wel eens een gevecht met de leegte. Daarnaast kent ieder die iets uit het niets schept, het gevoel alles van tafel te willen vegen om daarna vol energie opnieuw te beginnen. Dat was blijkbaar ook God overkomen. Hij zag dat Zijn schepping de leegte vulde: steeds meer mensen bevolkten de aarde; mensen die echter niets goeds konden bedenken, mensen die slecht waren, mensen die gemeenschap hadden met engelen, mensen die Hij zich anders had voorgesteld toen Hij liefdevol en hoopvol aan Zijn Grote Kunstwerk begon. En Hij gaf eerlijk toe dat Hij spijt had gekregen van Zijn schepping die door en door slecht en vol onrecht was. Hij wilde alles van tafel vegen en opnieuw beginnen omdat Hij zich diep gekwetst voelde. Toch had Hij vertrouwen in jou, beste Noach, zoals een kunstenaar vertrouwen heeft in zichzelf; Hij had ook jou naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen. Schept de kunstenaar met ieder beeld dat hij maakt trouwens niet een beetje zichzelf?

God deed echter ook een belofte na de zondvloed. Nooit nog zou Hij de aarde met een grote golf overspoelen. ‘Nooit meer zal ik alles wat leeft doden, zoals ik nu heb gedaan.’ Ook Zijn woorden. Nee, Hij zou alles wat leeft laten leven en de mensen nemen zoals ze zijn. Ze liefhebben, met hun mogelijkheden en beperkingen, zelfs al blijft volgens Hem alles wat ze bedenken bedenkelijk. En misschien heeft Hij gelijk, want nu de mens zich God waant, is het zeer de vraag of hij die zondvloed niet over zichzelf zal afroepen.

Toch blijf ik hoopvol. Mensen zijn veerkrachtige landdieren die willen overleven, maar bovenal willen liefhebben en geluk willen scheppen, dus hebben ze een plan nodig, is het niet beste Noach?

Wie is Bart Koubaa?

Bart Koubaa (°1968) is schrijver en fotograaf. Zijn werk verschijnt bij uitgeverij Querido. In 2019 verscheen zijn laatste roman ‘Het leven en de dood van Jacob Querido’. Een nieuwe roman – met fotografie in de hoofdrol – is in de maak.

Wat doet schrijven met Bart?

Als ik schrijf, ontcijfer ik mezelf, zoek ik het wachtwoord waarmee ik buiten mezelf kan treden om – als ik dat wil – rond een vuur te dansen, 800 meter te hardlopen of de Stille Oceaan over te steken in een driemaster; allemaal vanop een stoel en niet zelden met gesloten ogen.