Eva Andries

spontaan – ongeduldig – gedreven

Redactie: Nikkie Steyaert, fotografie: Sophie Callewaert

Eva, Laura en Shana vormen een drieling. Samen in de buik, samen geboren, samen opgegroeid. Vaak in 1 adem genoemd. Verbonden en toch verschillend. Dit is Eva’s ik.

Ik zou het heel erg vinden als ik hoor dat iemand mij niet leuk vindt. Shana en Laura hebben dat veel minder.

Ik verzorg me

Eva: “Ik vind een gezonde levensstijl heel belangrijk: vers en gevarieerd koken, veel fruit eten, voldoende bewegen… Als je gezond leeft, sta je positiever in het leven. Sinds de komst van mijn twee kindjes lukt het me niet meer om naar de fitness te gaan, maar ik heb mijn bewegingsmomentjes wel nodig, zowel fysiek als mentaal. Wanneer de kinderen in bed liggen, haal ik mijn sportmatje boven en laat ik alles los. Ik probeer ook andere verstillingsmomenten bewust in te plannen. Het hoeft niet altijd grootst te zijn: eens tijd nemen om granola te maken of een bananenbroodje te bakken, zijn voor mij al vaak voldoende.”

Ik ben mezelf

Eva: “Ik heb het moeilijk met mensen die hun steentje niet bijdragen als daar geen goede reden toe is. Ik wil op eigen benen staan, mijn eigen geld verdienen en mijn leven zelf op de rails houden. Die zelfstandigheid heb ik meegekregen van thuis. Afhankelijk zijn van een ander is niet mijn ding. Ondanks het feit dat ik dochter, vrouw, zus, vriendin én mama ben, ben ik vooral ook mijn eigen persoon. Ik wil dicht bij mezelf blijven en mijn eigen keuzes maken in het leven. Ik heb ontzettend veel over voor mijn familie, maar ik zou mezelf nooit wegcijferen ten koste van anderen. Natuurlijk heb ik mensen rondom me nodig, maar ik moet er ook staan als persoon; zeker in onze huidige samenleving waar traditionele rollenpatronen op de schop gaan. Mijn partner Andy en ik delen het huishouden en we werken allebei. Ik zou het niet anders willen.”

Ik supporter

Eva: “De band met mijn familie draag ik hoog in het vaandel. Wij zijn oprecht gelukkig voor elkaar en zijn elkaars grootste supporters. Er is geen jaloezie. Enkel zo kan je volgens mij oprechte verbinding aangaan. Natuurlijk zijn er soms meningsverschillen, maar we laten die niet uitmonden in een ruzie. We proberen altijd alles meteen uit te praten en dan los te laten. Onze band is zoveel meer waard dan een futiliteit.”

Ik ben bang

Eva: “Ik ben gevoelig voor wat mensen over mij denken. Soms speel ik bepaalde gesprekken opnieuw af in mijn hoofd om ze te analyseren. Ik zou het heel erg vinden als ik hoor dat iemand mij niet leuk vindt. Shana en Laura hebben dat veel minder. Soms zeggen ze wel eens: ‘Trek je dat toch niet zo aan’. Maar voor mij is dat moeilijk. Ik heb sowieso een perfectionistisch kantje. Ik wil er verzorgd bijlopen, mijn werk goed doen, mijn huis tiptop in orde houden, gezonde snacks maken … Het én-én-én verhaal is soms teveel. Mijn zussen helpen mij dan om sommige zaken wat te relativeren.”

Ik herinner me

Eva: “De geboorte van Louis; de zoon van Laura en tevens mijn metekindje. Louis was het allereerste kindje van één van ons drie, dat was zeer bijzonder. Het is op die momenten – de grote ingrijpende gebeurtenissen – dat ik een enorme verbinding voel met mijn zussen.”