Laura Andries

Familiemens – plichtsbewust – sociaal

Redactie: Nikkie Steyaert, fotografie: Sophie Callewaert

Eva, Laura en Shana vormen een drieling. Samen in de buik, samen geboren, samen opgegroeid. Vaak in 1 adem genoemd. Verbonden en toch verschillend. Dit is Laura’s ik.

“Ik vind het belangrijk om Lowie positief op te voeden, zonder het dwingende en straffende karakter”

Ik lees

Laura: “Ik vind verbinding heel belangrijk. Met collega’s, vrienden, maar vooral met familie. Mijn dichte familie betekent alles voor mij. Voor hen zou ik alles opgeven. Ik zie mijn zussen ook echt wekelijks en hoor hen dagelijks. Ik zou niet zover gaan te zeggen dat een drieling iets ‘magisch’ is – wij voelen elkaars emoties niet aan als we niet bij elkaar zijn, zoals andere drielingen soms aangeven – maar ik kan mijn zussen wel heel goed lezen. Als er iets is en ze willen er niet over praten, weet ik dat ze wel zullen komen als ze er klaar voor zijn. Wij hebben altijd een hele goede band gehad, maar nu we allemaal in dezelfde levensfase zitten – aan het werk, kleine kindjes, een partner – is onze band sterker dan ooit.”

Ik praat

Laura: “Om rust te vinden, hoef ik niet per se een hele dag uit te strekken of een specifieke activiteit te doen. Ik vind mijn momenten van verstilling onderweg, op de baan, als ik in mijn eentje in de auto zit. Het is mijn moment om even uit te blazen; zowel na een hectische ochtendspits thuis, als na een drukke dag op het werk. Soms kan ik de rust in mijn hoofd ook net vinden door zaken van me af te praten. Emoties te delen met mijn man of familie. Ik ben niet het type dat dingen opkropt.”

Ik voed op

Laura: “Ik hecht veel belang aan solidariteit. Mensen die hulp nodig hebben, moeten die krijgen. Iedereen verdient een kans op geluk. Ik wil ook een goede moeder zijn. Ik vind het belangrijk om Louis positief op te voeden, zonder het dwingende of straffende karakter. Mijn ouders hebben mij ook altijd mijn eigen weg laten zoeken. Ze waren er wel om goede raad te geven en met zachte hand de weg te wijzen, maar dwongen me geen pad in. Dat vind ik belangrijk.”

Ik ben bang

Laura: “Wat als ik en Tom ooit uit elkaar zouden gaan? Wat als één van ons ziek zou worden? Wat als Louis later niet assertief genoeg is? Ik ben veel bezig met de wat-alsen van het leven. Ze kunnen mij soms wakker houden ’s nachts.”

Ik herinner me

Laura: “Ik heb al duizenden mooie momenten met de zussen beleefd, maar mijn trouw was de allermooiste. Ik zie ons nog met ons drietjes boven zitten, ons klaarmaken voor mijn grote dag. We waren alle drie zo in ons nopjes. De zussen keken er even hard naar uit als ikzelf. Ik voelde dat ze trots waren op mij en oprecht gelukkig.”