Ik ga naar zee

en ik neem mee…

Sommige mensen trekken zich terug in een abdij of een klooster om tot zichzelf te komen, de dingen op een rij te zetten, een keuze te maken of gewoon te rusten. Ik ga naar zee. Dat is mijn stilteverblijf. Een tijdje geleden had ik voor dit nummer een gesprek met de aalmoezenier van het penitentiair complex van Brugge. Het kleefde wel wat aan mijn ribben, moet ik zeggen, dus reed ik verder naar de kust om mijn hoofd leeg te maken.

De voorbijgangers die mij een paar uur later zagen zitten op de antitankmuur met zicht op zee, dachten vast dat ik er op mijn gemak zat. Zij zagen de gedachten niet in mijn hoofd. Het werk en de interne strijd die er woedt, een overlijden in de familie, de tekst van het liedje ”De Zji” van Ertebrekers, een vriend op vrijgezellenweekend, een vriendin die het momenteel heel erg lastig heeft… Al die gedachten, net voorbijtrekkende wolken. Het is toch allemaal zo vluchtig.

Na een tijdje plofte naast mij een vrouw neer op hetzelfde muurtje. Ik keek op. Ze toeterde luid “Hey, ’t zien ekik eej” in haar telefoontoestel. Boven haar krijsende meeuwen op zoek naar hapjes. In de verte een losgeslagen hond, achterna gebruld door zijn baasje.

Ik stond op en wandelde weg. Onder mij knerpten en knakten ‘Ensis’, die lange schelpen die massaal aan onze kust liggen. Skèrmeskes noemen ze ze daar. Ik stapte van mesje naar mesje en heel even voelde ik me kind. Ik, die als kleine jongen de niet opgeraapte en verzamelde schelpjes met plezier deed kraken onder mijn flip-flops. Ik, onbezorgd.

Wie is Filip D’Hooghe?

Filip D’Hooghe werkt als stafmedewerker dienst identiteit en diensthoofd facilitaire diensten bij Broeders van Liefde. Daarnaast is hij verantwoordelijk voor PR, communicatie en externe relaties voor Domein Menas. Hij denkt eraan een opleiding fotografie te volgen en droomt ervan nog eens een rol in een toneelstuk te vertolken.