Ocharme

Alleen zijn. In de wereld van nu blijkt het haast onmogelijk. Veel mensen vinden het moeilijk, sommigen vermijden het als de pest. Voor mij is alleen zijn een soort tweede natuur. Misschien ligt het aan het feit dat ik geen broers of zussen heb, en dus van jongs af aan geleerd heb om alleen te zijn. Afwisselend de rol van cowboy en indiaan spelen, pingpongen tegen een half opgeklapte tafel, gezelschapspelletjes die je alleen kan spelen.

“Ocharme”, hoor ik je denken. Bij jou roept ‘alleen zijn’ misschien negatieve gevoelens op. Ik ben graag alleen. In drukke periodes vind ik rust in het alleen zijn. Het geeft mij ruimte om stil te staan bij wat me nu precies gelukkig, boos of droevig maakt. Het laat me toe mijn batterijen op te laden. De verbinding met mezelf terug te vinden.

Misschien denk jij bij het horen van het woord ‘alleen’ meteen aan ‘eenzaam’. Voor mij zijn dit twee verschillende begrippen. Zo voel ik me wel eens eenzaam tijdens een periode waarin ik zelden alleen ben. Eenzaamheid loert om de hoek wanneer ik me begeef in een grote groep mensen met wie ik me nauwelijks verbonden voel. Wanneer ik afspreek met een oude vriend en tot de vaststelling kom dat onze interesses mijlenver uit elkaar zijn komen te liggen. Wanneer mijn vriend en ik elkaar verliezen in de sleur van de dag.

Toen we besloten om voor dit nummer een reportage te maken over mensen met een eenzaam beroep, bleek al snel dat enige nuance ook hier op zijn plaats is. Waar ‘alleen’ een toestand is, is ‘eenzaam’ een perceptie, een gevoel, en dat kan je niet invullen voor anderen. Zou jij je eenzaam voelen helemaal alleen in de cabine van een torenkraan?

Bio 

Julie Goditiabois

Julie is stafmedewerker communicatie bij Broeders van Liefde. Ze houdt van trage ochtendroutines met een tas goede koffie en droomt ervan ooit een reis doorheen de Verenigde Staten te maken.

Fotografie: Mattias Devriendt