Moeder
April 2020. Het werd totaal onverwacht een maand van afstand en afscheid. Afstand van onze kinderen, ouders of kleinkinderen die we niet mochten bezoeken. Afstand van ons favoriete restaurant, van collega’s, van een tweede verblijf. Afscheid van knuffels en omarmingen, van onze geplande vakantie, van zekerheden. Afscheid van mensen.
Voor mij, afscheid van mijn moeder. In de nacht van paaszondag op paasmaandag overleed zij. Een kroniek van een aangekondigde dood. Ze had al jaren een bloedziekte. We wisten dat het er ooit zat aan te komen. En toen de behandeling half maart stopte, op haar vraag, omdat alles te veel pijn deed en zij te broos geworden was, beseften we dat haar dagen geteld waren.
Die laatste weken hebben we gekoesterd. Van elk moment dat we kregen, genoten. De laatste dagen bij haar gewaakt. En dat allemaal binnen de Corona-krijtlijnen, op een menselijke manier toegepast door het woonzorgcentrum waar ze haar laatste dagen doorbracht.
Ja, ik voel veel verdriet, maar tegelijk ervaar ik een immense dankbaarheid voor alle kansen die we kregen om waardig afscheid van ma te nemen. Ja, er waren de beperkingen, en toch heb ik me de afgelopen tijd meer dan ooit gedragen geweten door velen die ons, ondanks de 1,5m afstand, erg nabij waren. Door de fijngevoelige tekenen van betrokkenheid van de zorgmedewerkers, door de aanpak van het uitvaartcentrum, de intimiteit van de kerk waar we haar uitgeleide deden.
April is voorbijgegaan. Mei is gekomen. Ik zat met een gevoel van weemoed en dankbaarheid mijn bureau op te ruimen – ik verlaat het ziekenhuis dat jaren mijn thuisplek was – toen ik ineens tijdens het verscheuren van heel veel documenten een tekstje terugvond van Levinas over ‘de kleine goedheid’. Elke poging om het menselijke helemaal te organiseren is tot mislukken gedoemd. Het enige wat levendig overeind blijft, is de kleine goedheid van het dagelijks leven.
En daar tussen de paperassen van het leven besefte ik dat het die kleine tekenen van betrokkenheid zijn die ons overal verbinden. In huizen en steden. In fijne maanden en in moeilijke. In elkaars armen of in elkaars gedachten. Het is de kleine goedheid die ons draagt. Alles vergaat, maar zij blijft.
Koen De Fruyt
Koen De Fruyt werkt als diensthoofd Identiteit bij Broeders van Liefde en is trotse vader van vier grote zonen. Hij houdt van het gezang van de merel in de vroege ochtend en droomt ervan ooit oude boekbanden te restaureren.