Sprakeloze dagen

Voor dit nummer zocht ik een man op. Hij woont in mijn wijk, achter een prachtige historische gevel.  Hij is een jaar of zestig, heeft een grijze kruin en als hij wandelt, mankt hij een beetje. We ontmoeten elkaar in zijn wat rommelige woonkamer en raken in gesprek over zijn leven als journalist, zijn ontmoeting met paus Johannes Paulus II en met de Amerikaanse president Jimmy Carter. En we praten even over de wijk die ook de mijne is. Op het eerste zicht lijkt hij gewoon. Normaal. Iemand uit hartje Gent met een interessant leven die fijngemalen verse koffie maakt voor bezoekers.

Maar dan blijkt dat ik zijn enige echte bezoeker ben deze week. Ja, op zondag gaat hij wekelijks bij zijn moeder langs, maar verder is zijn agenda altijd leeg. Geen werk. Geen hobby’s. Geen verenigingen. Geen vrienden. Geen vriendinnen. Geen buren waar hij mee afspreekt. Geen mensen die hem een sms sturen. Een vrouw en een dochter die hem hebben verlaten. Een kleinzoon die hij nog nooit heeft gezien. Geen verbinding. Geen engagement. Alleen stilte, onophoudelijk pendelend tussen zijn slaapkamer en zijn woonkamer. En een lichaam, eindeloos eenzaam vingers draaiend in de wachtkamer van het eind.

Het zijn sprakeloze dagen achter deze gevel, besef ik bij het afscheid. Als hij de deur met een zacht zwaaien sluit, blijf ik nog even in stilte naar zijn raam turen. Ik zie hoe hij zich in zijn zetel nestelt als een poes in haar mand.

Mattias Devriendt werkt op de communicatiedienst van de Broeders van Liefde. Hij is getrouwd en heeft een dochtertje, Livia. Hij houdt van koffie, wil ooit in het stadion van Juventus een voetbalmatch bijwonen en droomt ervan om Russisch te spreken.