Coby Avgoustakis

Gerante, °1976, Maasmechelen

Redactie & fotografie: Veerle Frissen

PUNTKOMMA

Mijn moment “De tattoo kwam er heel impulsief. Ik stapte een pas geopende tattooshop binnen, om de hoek van mijn toenmalige koffiebar. De jonge tatoeëerder moest eerst lachen met mijn voorstel. ‘Teken hem zelf op je arm, dan zet ik hem onmiddellijk’ lolde hij. Pas toen hij mijn verhaal hoorde, werd hij stil.”

Mijn beeld “Kort nadat mijn man en ik uit elkaar gingen, las ik een artikel over een jonge vrouw die een beweging was gestart van mensen die een puntkomma laten tatoeëren als symbool voor een nieuwe start (http://projectsemicolon.com). Dat deed ze toen haar vader zelfmoord had gepleegd. De achterliggende gedachte is dat er altijd een reden is om géén punt achter je leven te zetten. Mijn tattoo herinnert mij daaraan. Ik sta soms even stil, maar ga altijd verder. In Brussel ontmoette ik toevallig een vrouw met dezelfde tattoo. Ze zei niets, maar omhelsde me gewoon.”

Mijn verhaal “Als kind van 10 kreeg ik plots angstaanvallen. Ik kon ze niet plaatsen en had voortdurend het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Ik ontwikkelde obsessief-compulsieve rituelen om alles onder controle te houden. Op mijn 15e belandde ik in een depressie. ‘Aanstellerij’, zeiden mijn ouders. Later zagen ze de ernst van de situatie in. Ik bezocht een psychiater. Die was heel koel en schreef me na een gesprek van een uurtje antidepressiva voor. Ze zaten in een blauw doosje. Thuis gooide ik ze meteen in de vuilnisbak.

Ik stortte me op mijn muziek als uitlaatklep maar leefde eigenlijk in twee werelden. Iedereen prees me om mijn talent, maar voor mij was piano spelen een vlucht uit de realiteit die ik niet aankon. Niemand wist dat ik het bestierf op het podium. Ook mijn volwassen leven liep niet over rozen. In een paar jaar tijd stierf mijn moeder en kwam het tot een breuk met de vader van mijn fantastische zoon die helaas aan een hartconditie lijdt. Nadat hij op zijn 7de een openhartoperatie achter de rug had, ben ik in een zware depressie terecht gekomen.”

Mijn engagement “Mensen kennen me als een heel positieve vrouw vol energie. Dat is echter een alter ego. Ik probeer nu tegen iedereen te vertellen dat het niet erg is als je je niet elke dag van de week vrolijk voelt. En dat het oké is om af te wijken van de norm. Ik wil depressie bespreekbaar maken, want dat is het vaak nog niet. De tattoo helpt daarbij.”