Heidi Lenaerts

 

Mensen durven vaak niet met elkaar praten. Ik wel.

 

Redactie en Fotografie: Veerle Frissen

 

Ik ben Heidi. Als ik opsta, begint een nieuwe dag, een leeg bord. Ik zie wat er komt en probeer er altijd ‘het beste’ van te maken. Dat betekent: doen wat ik kan. Is dat een keer koken en voor de rest in de zetel hangen, dan heb ik dat toch op zijn minst gedaan. Mijn chronische artritis en artrose zijn een geluk bij een ongeluk, omdat ze me elke dag herinneren aan wat belangrijk is. Mijn ziekte is niet terminaal, maar wel chronisch. Ik weet niet of ik binnen een paar jaar nog goed kan stappen, dus denk ik: maak iets van het leven en doe het vandaag voor het te laat is.

Ik heb lang voor Studio Brussel gewerkt en daar zei iemand eens tegen me: “Er staat hier nogal veel roze op je bureau, ik zou dat niet doen…” Ik luisterde ook niet altijd naar de juiste muziek of vond de verkeerde dingen leuk. Op een bepaald moment besloot ik me niets meer aan te trekken van wat anderen over me dachten. Ik ben ziek en heb geen mensen nodig die slecht voor me zijn. Hier bij Klara staat er opnieuw veel roze op mijn bureau. Ik draag een roze rok en glitterkousen. Het vraagt durf, maar het is gewoon zoals ik ben.

Dat ik positiviteit uitstraal, vind ik het leukste compliment om te krijgen. Veel prettiger dan horen dat mijn haar goed zit, dat ik mooi ben of een leuke rok aanheb. Onlangs selecteerde ik voor Radio 1 3 uur lang liedjes met als thema ‘La vie en rose’. Tijdens en na de uitzending kreeg ik heel veel reacties over de positieve toon. Mensen vonden het blijkbaar enorm hoopgevend en aangenaam.

Ik moedig iedereen aan om zichzelf te zijn. Mijn oudste dochter volgde 3 jaar tekenles en voelde zich daar heel goed bij tot ze plots wilde stoppen. Na lang doorvragen, kwamen we erachter dat haar nichtje tekenen saai vond. Kijk, er is niets of niemand die kan zeggen wat goed of slecht, interessant of vervelend is. Helaas leeft de drang om erbij te horen wel enorm bij jonge mensen. Sociale media zoals Facebook en Instagram versterken dat nu alleen maar. Wie uitgesloten wordt, moet al heel sterk in de schoenen staan om ‘anders’ te durven zijn. Dat heb ik zelf ook ervaren in mijn pubertijd.

Hulp vragen was voor mij altijd moeilijk. Een paar jaar geleden raadde de dokter me een psycholoog aan. Ik dacht: ‘Ppff 60 euro, zoveel geld en dat wordt niet terugbetaald. Laat maar, ik kom er zelf wel uit.’ In 2016 ben ik 3 maanden uitgevallen en toen voelde ik dat het alleen niet zou lukken. Ik zocht voor de eerste keer hulp. Gelukkig. Ik zou niet meer zonder kunnen. Het was een stap, maar het blijft een aandachtspunt. Zo’n 10 jaar geleden kocht ik een appartement in Brussel waarna een best wel moeilijke periode volgde, ook financieel. Daarover zweeg ik tegen mijn ouders. Ik wilde hen er niet mee lastig vallen. Toevallig had ik het er onlangs over met mijn moeder: ‘Waarom heb je toen niets gezegd?’

Praten als je met iets zit, is als een pleister op een wonde. Dat zeg ik altijd tegen mijn kinderen. Door je gevoelens te delen, verdwijnt een stukje pijn. Spreken is dus mijn mantra, want we worden ziek als we niet durven tonen wie we zijn. Op den duur werkt die houding tegen je. Durven tonen wie je bent, is voor mij authentiek zijn.

Als iemand het moeilijk heeft, ga zijn of haar emoties dan niet uit de weg. Mensen durven vaak niet met elkaar praten. Ik wel. Ik wil verbinden. Als ik iemand bezoek die door een moeilijke periode gaat, dan snijd ik dat onderwerp net aan. Weet je, zelf overkomt het me soms dat ik met iemand afspreek die me de hele avond niet vraagt hoe het met mij en mijn lijf gaat. Sommige mensen hebben daar waarschijnlijk geen zin in of vinden dat moeilijk. Maar ik heb liever dat ze het wel vragen.

Vroeger aanvaardde ik wel eens een opdracht voor het geld. Ik was jong en had een appartement af te betalen. Uit noodzaak heb ik nu geleerd om nee te zeggen. Als ik daardoor bepaalde dingen misloop, dan is dat maar zo. Heel lang deed ik niets uit angst om op het laatste moment te moeten afzeggen. Na anderhalf jaar niets doen, werd ik zenuwachtig om íets te doen. Het werkte gewoon tegen mij! Mijn oplossing luidt: ‘toezeggen onder voorbehoud’. Daardoor is het niet langer van moeten. Ik hoef op voorhand niet meer te piekeren. Ik kan niet alles hebben en overal aanwezig zijn.

Mijn advies in deze ‘cultuur van nooit genoeg’ is: denk aan wat je hebt, niet aan wat je wilt. Vrienden van ons met 4 kinderen zijn net gescheiden. Dat stemt mijn gezin tot nadenken. In sommige periodes lijkt het huwelijk op samen een bedrijf runnen. Er kan al wel eens geroepen worden in de chaos van de ochtendspits, ’s avonds moeten de kinderen huiswerk maken, eten, pyjama’s aan en onder de wol. Als je dan nooit tijd uittrekt om als koppel iets te doen… En ja, je kan best iemand tegenkomen die enorm boeiend en spannend lijkt. Maar denk dan verder. Over 5 jaar is het met die persoon misschien exact hetzelfde. Een slechte relatie of foute job is best mogelijk, maar het is aan jou om daar een einde aan te maken en eerlijk te zijn tegen jezelf. Maar als je altíjd denkt dat er iets beters is, dan zit jij met een probleem.

Dankbaarheid kan je oefenen. Schrijf als oefening bijvoorbeeld elke dag iets op dat goed was. Soms zal dat maar 1 dingetje zijn, soms een hele pagina. Maar je vindt altijd wel iets.

Ik heb al lachend tegen mijn man Ronald gezegd: ofwel gaan we in Oostende wonen ofwel wordt het euthanasie. We grappen soms: “Je wil toch niet dat onze dochter in dit dorp haar eerste kus geeft, op één of andere wei in Tombeek, godbetert.” Oostende is gewoon de plaats waar ik rust en verstilling vind. Tegelijkertijd is het een stad: Theater aan Zee, De Grote Post, het strand. Ook voor kinderen zijn er een pak leuke dingen te doen. De stad die overgaat in de zee: dat heb ik nodig. Als kleine hummel reed ik zelf elk jaar met mijn ouders naar zee. Ik zie mezelf nog lopen met mijn papa over de duinen naar het strand. De wind, de zilte lucht. Heerlijk.

Heidi Lenaerts presenteert het programma Django op de Vlaamse radiozender Klara. Ze is getrouwd met Ronald Verhaegen en heeft twee dochtertjes.