Jan Verheyen

“wat voor anderen yoga of gebed is, dat is voor mij mijn thuis”

Redactie: Mattias Devriendt, fotografie: Lies Willaert

Ik ben Jan. 55 jaar. Tegenwoordig moet ik af en toe naar een begrafenis. Behalve bij dichte naasten, stel ik vast dat ik nadien verbazend snel weer in mijn normale ritme zit. Het besef van mijn eindigheid is zo tijdelijk. Al zijn er ook mensen die een jaar lang van de kaart zijn omdat hun huisdier is gestorven. Wie helemaal alleen valt, is nu eenmaal kwetsbaar. Verbinding aangaan met anderen is de beste buffer om tegenslagen te overwinnen.

Ik heb heel lang geen kinderen gewild. Ik was bang mijn leven te moeten opgeven. En ik deinsde terug voor de verpletterende verantwoordelijkheid die een kind met zich mee brengt. De eerste jaren was ik dan ook extreem bezorgd. Nu besef ik dat ik niet alles in de hand heb. Dat ik alleen maar mijn best kan doen om een warme, veilige en liefdevolle cocon te bieden. Maar dat het leven mijn dochter ook zal vormen. En zij mij. Dat houdt mij bezig. Haar verdriet is ook mijn verdriet. Misschien is het grootbrengen van een kind wel de belangrijkste taak die een mens zichzelf kan opleggen.

Het idee van alleen ‘zijn’, vind ik niet aantrekkelijk. Zes maanden in een bergwand in India op zoek gaan naar mezelf: dat zegt mij ontzettend weinig. In tegenstelling tot schrijven is film gelukkig een groepsgebeuren. De set, de mensen om mij heen, samen aan een project werken: dat geeft mij energie.

Er bestaan zo goed als geen films die de wereld hebben veranderd. Om het even welke aflevering van Thuis heeft meer kijkers dan de grootste Vlaamse succesfilm ooit. Elke dag. Televisie is de plek om taboes bespreekbaar te maken en grote groepen mensen te raken en te engageren.

Mij maakt het niet uit wat je doet, als je het maar graag doet. Er is niets verschrikkelijker dan vast te zitten in een doodlopende job en niet meer weg te kunnen. Mijn vader heeft zijn hele leven lang de hoofdboekhouding gedaan van een ocmw-ziekenhuis. Dat was zijn passie terwijl boekhouding als het summum van saaiheid wordt gezien. Zalig.

‘Volg je hart’, zegt men wel eens. Maar zo simpel is het niet. Alles in het leven is een kwestie van geluk, timing, de juiste mensen en passie. Tussen droom en daad staan er nu eenmaal wetten en praktische bezwaren. Toch geloof ik in de gedachte dat het minder erg is om te falen dan om iets niet geprobeerd te hebben.

Mijn persoonlijk comfort haalt het op mijn engagement. Dat is een pijnlijke vaststelling. Want als iedereen zo zou redeneren, verandert er niets. Ik ben dus een van die mensen die een aantal meningen heeft, maar niet tot handelen komt. Want laat ons een kat een kat noemen. Als ik iets structureel wil veranderen, dan zal dat langs politieke weg moeten. En dat zie ik niet zitten. Ik ga ervan uit dat politici geëngageerde, empathische en gevoelige mensen zijn. Mensen die dus ook makkelijk gekwetst kunnen worden. Als de open riool van het internet mensen zoals ik steevast zou tegenhouden om de stap naar de politiek te zetten, dan hebben we een probleem.

Een goede vriend zeilde 3 jaar de wereld rond. Niets voor mij trouwens. In de havengeul van Nieuwpoort was ik waarschijnlijk al gekapseisd. Tijdens die 3 jaar was ik ervan overtuigd dat hij nooit meer zou kunnen aarden in België. Een maand na thuiskomst, zat hij al weer in zijn normale ritme. Onwaarschijnlijk hoe het leven zich aan een mens opdringt en hoe snel zogezegde levensveranderende indrukken kunnen vervagen.

Wat voor anderen yoga of gebed is, dat is voor mij mijn thuis. Een plek om stil te vallen. Wij zijn het soort gezin dat ’s avonds Rummikub of Carcassonne bovenhaalt. Mijn vrouw, mijn dochter en ik. Samen in onze cocon. Weg van de waan van de dag, het geblaat en het oppervlakkige gezwets. Ongestoord huismus zijn. Daarvoor engageer ik mij. Is er een nobeler streven dan te proberen een goede man, een goede papa, een goede vriend of een goede zoon te zijn?

Wie is Jan Verheyen?