Kürt Rogiers
Durven zeggen ‘ik kan dat niet’
vind ik één van de louterendste dingen in mijn leven
Redactie: Mattias Devriendt, fotografie: Lies Willaert
Ik ben Kürt. Ik kan een beetje acteren, een beetje presenteren en een beetje zingen. En ik ga ontzettend graag werken om via mijn talenten mensen te betalen die de dingen doen die ik niet beheers. Want ik heb zelf ook beperkingen. Heel veel zelfs. Durven zeggen ‘ik kan dat niet’ vind ik één van de louterendste dingen in mijn leven.
Het leven zit vol met lasten. Mensen worden ziek, verliezen hun kinderen of ouders, krijgen ruzie, scheiden. Het is soms heel heftig allemaal. Kiezen voor een luchtige job op een commerciële zender waarin ik ‘leuke’ dingen kan doen, is een bewuste keuze. Het geeft me de ruimte, de kracht en de energie om ’s avonds en in het weekend de moeilijke verhalen van vrienden en familie te helpen dragen.
Soms denk ik: ‘was ik maar Angelina Jolie’. Dan zou ik ook meer tijd aan het goede doel kunnen besteden. Ben ik een activist? Misschien een beetje. Ik bracht als kind mijn zomers door bij mensen met een beperking waarvan de ouders op vakantie wilden. Ik bezocht vorige zomer met mijn gezin een schooltje in Oeganda dat we nu financieel steunen. Ik ben erg begaan met dieren. En ik engageer mij voor al die dingen. Constant komen er verhalen op mij af. Die wil ik leren kennen. Het is belangrijk om dit soort topics bespreekbaar te maken.
‘Bestaat God?’, vraagt mijn jongste me soms. Die vraag maakt me blij. Ik ben niet vies van een gesprek over Jezus en zijn mooie verhalen. Daarover kunnen babbelen, is soms heel fijn en ontwapenend. Maar het is niet simpel. Geloven is iets zeer abstract. Leg het maar eens uit aan een kind van 12.
Het probleem met geloven is het woord God. Godsdienst associëren veel mensen spijtig genoeg nog altijd met een opperwezen die ons elke dag het leven schenkt. Het zijn niet zozeer de waarden en normen van het geloof die afstoten, maar wel het idee van onderwerping. We houden er niet van dat iemand van buitenaf ons leven bepaalt. We willen onafhankelijk zijn en zelf aan het stuur zitten.
Nochtans zijn we geloviger dan we denken of willen toegeven. Dus ja, ik ben ervan overtuigd dat er nog plaats is voor het geloof bij de mensen. Maar niet meer zoals het er dertig jaar geleden uit zag, toen ik in het Gentse internaat van de Broeders van Liefde zat en elke ochtend met een ochtendgebed in de kapel startte. Ik heb hele goeie herinneringen aan die tijd, maar we moeten vandaag niet per se over God spreken om de kernwaarden van het geloof door te geven. Mijn kinderen gaan elke zondag naar de Chiro en leren van ons dat ze niet mogen liegen. Liegen is een gebod en de zondag is een rustdag. Voilà, dat zijn al 2 belangrijke waarden zonder dat ze het zelf beseffen! Ik ben ervan overtuigd dat het geloof altijd in een nieuwe vorm zal verder leven.
Ik discussieer graag over het onderwijs met mijn vrouw Els. Zij geeft taal in het middelbaar en de taaluurtjes nemen altijd verder af. Daar kan ik mij geweldig over opwinden, maar zij blijft er kalm onder. Ze noemt het mijn stokpaardje. Ik vind onderwijs iets heel vreemds. De nadruk ligt op algemene vorming, maar algemeen is blijkbaar een heel rekbaar begrip. De nadruk ligt alsmaar meer op wiskunde en wetenschappen terwijl er vaak maar één uurtje geschiedenis overblijft. Waar is de aandacht voor het artistieke?
Het grote geluk heb ik nooit gezocht. In elke dag zoek ik een perfect moment. Een lekker wijntje drinken, een fijne kennismaking, een wandeling met mijn hond. Wie zoekt naar het geluk, zal het nooit vinden. Maar elke dag kun je wel kleine pareltjes ontdekken. Het klinkt als een cliché, maar clichés zijn vaak waar. Toch?
Wie is Kürt Rogiers?
Kürt Rogiers (°1971) is presentator op Qmusic en acteur in theater en op televisie.
Hij is getrouwd en vader van twee dochters, Lola en Merlijn.
