Omer Delporte en Annie Vanzieleghem

“Vooruit, vooruit, vooruit: dat is de samenvatting van ons leven”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Redactie: Mattias Devriendt, fotografie: Károly Effenberger

Ken je van de bakkerij in de pluimstraat in Kortrijk en later in Stasegem. Omer: “Weekdagen of weekends, vanaf ons 14 jaar moesten wij altijd werken. Uitgaan, weekendjes, ontspanning: dat was niet voor ons weggelegd. De mensen denken dat wij smoorrijk zijn, maar het is niet omdat we 26 jaar zelfstandig geweest zijn, dat onze broodjes gebakken zijn voor de rest van ons leven.”

Hebben een mening over geestelijke gezondheidszorg. Annie: “Psychische kwetsbaarheid is nog altijd een groot taboe. Na de geboorte van onze zoon Frank ontwikkelde ik zelf een bipolaire stoornis met nadien een aantal psychoses en depressies. Daarna kregen we, tegen de zin van de dokters in, nog een dochter Nathalie. In de bakkerij vroeg er in al die jaren niemand hoe het met mij was. Ze durfden het gewoonweg niet, terwijl ze er achter mijn rug wel over praatten. Iemand die zijn been breekt, kreeg meer medeleven dan ik. Kan je dat nu begrijpen?”

Vinden dat het nooit te laat is om open te bloeien. Annie: “Vroeger was ik heel timide en beschaamd. Ik werd bloedrood en maakte me klein als iemand mij aansprak. Ze pestten mij ermee thuis. Op een nacht 13 jaar geleden, voelde ik een enorme boosheid in mezelf opwellen. Ik wilde niet langer geleefd worden door anderen. Ik kwam in opstand! Ik engageerde me als vrijwilliger in de lokale vereniging voor mensen met jongdementie, Het Ventiel. Dat heeft mijn leven veranderd. Ik leerde er nieuwe mensen kennen, praatte, legde nieuwe contacten en ervoer vreugde. Toen begon ik te leven.”

Beseffen dat het niet altijd gemakkelijk is geweest. Omer: “Vooruit, vooruit, vooruit: dat is de samenvatting van ons leven. Trouwen, kinderen, huis kopen, de zaak. En ondertussen periodes van ziekte. Samenleven en samen blijven leven: het is niet evident. Het vraag doorzetting en veel opoffering. Maar we hebben elkaar een belofte gedaan en dat is wat ons samenhoudt. Hoe ouder we worden, hoe meer we als koppel voelen dat we elkaar nodig hebben. Trouwen en vertrouwen in goede en kwade dagen. Het klinkt cliché, maar zo is het wel ergens.”

Hopen dat hun schoondochter Ilse hun West-Vlaamse tongval ooit begrijpt. Annie: ’Wat zeg je, wat zeg je?’ is waarschijnlijk de zin die ik het vaakst hoor. (lacht) Het is een Limburgse en heeft samen met onze dochter 2 kindjes. Voor ons was het nooit een taboe dat zij lesbisch is. Miskraam, adoptie, geaardheid, psychische problemen, geldzorgen. We vinden het belangrijk dat ze met om het even welk probleem naar ons kunnen komen. We steunen ze, maar ze moeten ook zelfredzaam zijn natuurlijk. Geld om uit te gaan, krijgen ze niet (lacht).”

Treuren om de gemiste kansen. Annie: “Onze kinderen leven totaal anders dan wij. Bij ons draaide het om werken en sparen. Zij werken ook, maar het is veel meer een middel om te eten, te drinken, uit te gaan, leuke dingen te doen met de kinderen. Heerlijk!!! Sinds onze zoon een kindje adopteerde uit Kazachstan, zien we dat hij elke dag om 5u stopt met werken. Natuurlijk ben ik gezond jaloers op hen omdat ik nu pas besef dat ik dat nooit meer kan inhalen, maar ik gun het ze héél erg.”

Verlangen naar gelijkgezinden waar ze hun zorgen mee kunnen delen. Omer: “We hebben geen vrienden, want we hebben er nooit gemaakt omdat we elk weekend in de bakkerij werkten. Ik bouwde wel wat vrienden en kennissen op in de vereniging voor zelfstandigen, maar eens we stopten met de bakkerij en ik in loondienst begon te werken, werd ik daar buiten gekeken. Ik doe wel vrijwilligerswerk bij OKRA en Samana, maar iets gaan eten, een avondje gezellig praten, bij elkaar over de vloer komen: dat is iets wat wij niet kennen.

Omer: “Over mijn gevoelens praat ik zelden. Annie zegt soms dat ze niets over mij weet. Ik weet dat ze dat jammer vindt, maar ik voel me wel tevreden in mijn vel”

Zijn niet echt fan van het klassieke rollenpatroon. Omer “Stille voortdoen, dat typeert mij wel. Ik ben een West-Vlaamse binnenfretter. Over mijn gevoelens praat ik zelden. Annie zegt soms dat ze niets over mij weet. Ik weet dat ze dat jammer vindt, maar ik voel me wel tevreden in mijn vel. En het heeft ook veel positieve kanten: ik doe het huishouden zodat er tijd is voor Annie haar hobby’s, we zijn financieel gezond, onze kinderen zijn goed terecht gekomen, ik ben er altijd als ze me nodig heeft.”

Zouden allebei graag terugkeren in de tijd om afscheid te nemen van hun vader. Annie: “Ze zijn allebei onverwacht gestorven. Omers vader stierf toen zijn paard op hol sloeg, mijn vader stapte zelf uit het leven. Ik was 16 jaar. De woensdag was de begrafenis, de donderdag ging de bakkerij weer open. In de daaropvolgende 54 jaar is er nooit meer over gesproken. Alsof er niets gebeurd was. Wat een waanzin.”

 

Wie zijn Annie en Omer?

• Annie (70) is een bakkersdochter en Omer (73) een boerenzoon, beiden opgetrokken uit de West-Vlaamse klei. Ze leerden elkaar kennen op een feestje van de bakkersgilde.
• Ze komen allebei uit een groot gezin Annie 8 broers en zussen, Omer 726 jaar lang baatten ze samen een bakkerij uit in Kortrijk en Stasegem.
• Ze hebben een dochter Nathalie gehuwd met Ilse, een zoon Frank, gehuwd met Conny en drie prachtige kleinkinderen: Aimée, Feliz en Vik. Alle drie met evenveel talenten, hun dierbaarste schatten.
• In 2020 zijn ze 50 jaar gehuwd.