Marianne Martens

Ik geloof niet in ‘later’

Redactie: Nikkie Steyaert, Fotografie: Károly Effenberger

Vindt zichzelf zorgzaam. “Ik heb altijd gekozen om te werken met zwaar ziekte patiënten. Eerst op een oncologische verpleegafdeling, daarna als verpleegkundig consulent voor het Kankercentrum van het UZ Gent en nu in het palliatief support team. ‘Waarom kies je voor palliatieve zorg? Dat is toch zwaar?’ vragen mensen mij soms. Het is mentaal niet gemakkelijk, maar ik vind dat levenseindezorg meer aandacht verdient. Ik maakte de switch omdat ik zorg en ondersteuning wil bieden aan mensen die niet meer kunnen genezen. Ik wil opkomen voor hun kwaliteit van leven en hun levenseindezorg en iets betekenen in hun laatste levensfase. Sommige zaken zijn vreselijk om te horen, ja, maar ze moeten toch gezegd worden. Het is mijn persoonlijke missie om het einde van de weg samen te bewandelen, in plaats van de confrontatie uit de weg te gaan.”

Streeft naar authenticiteit. “Ik ben soms een beetje gek, chaotisch en ongestructureerd, maar dat moet kunnen. Soms heb ik moeite met rigiditeit en het blindelings volgen van ‘de regeltjes’. Ik ben plichtsbewust en heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar ik doe het graag op mijn manier. Ik wil niemand anders zijn dan mezelf, enkel zo kan je echte verbinding aangaan.”

Gelooft niet in uitstelgedrag. “Mensen zeggen veel te vaak: dat komt later. Daar geloof ik niet in. Later is geen zekerheid en niemand kan de toekomst voorspellen. Ik leef in het nu en ben dan ook een slechte planner en behoorlijk impulsief. Ik wil alles uit het leven halen. Dat zorgt soms wel voor wat druk: er zijn te weinig uren in een dag om alles te doen dat ik wil. Ik vrees soms dat ik nooit voldoende tijd zal hebben om mijn volledige to-do list af te vinken.”

Houdt van vernieuwing. “Af en toe van job veranderen, een nieuwe opleiding volgen, een vreemde plek bezoeken of een nieuw gerecht koken … Ik blijf niet graag in mijn comfortzone en routine maakt me benauwd. Soms ben ik verwonderd – maar érg blij – dat ik na dertig jaar nog steeds zo gelukkig ben met mijn partner Philibert. Hij is de enige constante in mijn leven. Op zich zijn we heel verschillend, maar ik denk dat het net daarom zo goed werkt tussen ons. Hij houdt mij in balans.”

Droomde vroeger van een broer of zus. “Ik wilde ’s avonds samen in bed kruipen en elkaar geheimen influisteren. Mijn beste vriendin woonde in mijn straat en kwam uit een gezin van 6 kinderen. Ik vond dat zo gezellig en wilde dat ook. Ondertussen weet ik wel dat het hebben van een broer of zus geen garantie is op een goede band. Ik ken voldoende broers en zussen die niet overeenkomen. Dus misschien heb ik dan toch niet echt iets gemist. En omdat ik enig kind ben, heb ik altijd heel veel geïnvesteerd in vriendschap. Daardoor heb ik nu vrienden die aanvoelen als familie.”

Heeft geleerd dat je het leven niet kan plannen. “Ik neem het zoals het komt. Toen ik als jongvolwassene een kind in Delhaize op de grond zag liggen krijsen, dacht ik altijd: dat zou bij mij nooit gebeuren! Dan word je zelf mama, maak je ook zo’n toestanden mee en besef je dat je daar soms weinig controle over hebt. Waarom zouden we ons moeten schamen als het eens wat moeilijker gaat? Dat maakt ons net rijker en milder als persoon. Een van mijn dochters heeft een mentale beperking en zij heeft mijn blik op het leven veranderd. We moeten stoppen met het streven naar perfectie en de lat telkens zo torenhoog te leggen. Alle drie mijn dochters zijn prachtig op hun eigen manier.”

Kan niet tegen onrecht. “Mensen die elkaar oneerlijk behandelen, daar word ik zo kwaad van. Ik kan niet begrijpen waarom je anderen naar beneden haalt of manipuleert, puur voor je eigen gewin. Ik zie het wel vaker in professionele omgevingen, maar ook op grote schaal is het enorm destructief. Dan krijg je wereldleiders die onschuldige burgers de dood injagen, en voor wat? Ik las onlangs dat de Middellandse zee een massakerkhof is. Ik kreeg er kippenvel van. Toch kan ik niet zeggen dat de wereld om zeep is. Ik zie nog steeds heel veel moois rondom mij gebeuren. Daar hou ik aan vast. Elk engagement, hoe klein ook, is waardevol. En het start eerst en vooral bij jezelf.”

Haar grootste angst is haar ouders verliezen. “Afscheid hoort bij het leven, maar als het dicht bij huis komt, grijpt het je bij de keel. De band met mijn ouders is enorm sterk, net omdat het altijd enkel ons drietjes samen was. Mijn vader heeft een tijd terug een hartinfarct gehad en dan heb ik echt beseft dat de dag ooit zal komen. Ik weet niet hoe ik daar mee zal moeten omgaan. Mijn ouders zijn zo’n belangrijk deel van mijn leven. Ik kan mij geen wereld zonder hen voorstellen.”

Hecht veel waarde aan tastbare herinneringen. “Ik ben absoluut niet materialistisch. Spullen kunnen me gestolen worden. Het zijn de zaken met emotionele waarde die ik niet kan loslaten. Zo heb ik al 30 jaar een kleed van mijn overleden oma in de kast hangen. Als ik ernaar kijk, dan zie ik haar opnieuw voor me, hoe mooi ze daarin stond. Het houdt haar dicht bij mij. Ik heb dat ook met brieven. Als ik ze lees, komen de herinneringen weer even tot leven.”

 

Wie is Marianne Martens? (58)

• Marianne woont samen met haar partner Philibert en één van haar dochters in Eeklo.
• Ze houdt van kunst, muziek, authenticiteit en alles uit het leven halen.
• Marianna is enig kind.