Shana Andries

Sociaal – rechtuit – betrokken

Redactie: Nikkie Steyaert, fotografie: Sophie Callewaert

Eva, Laura en Shana vormen een drieling. Samen in de buik, samen geboren, samen opgegroeid. Vaak in 1 adem genoemd. Verbonden en toch verschillend. Dit is Shana’s ik.

Opvoeden is niet gemakkelijk, er bestaat geen kant-en-klaar handboek voor. Dat maakt me soms onzeker.

Ik werk

Shana: “Mijn werk is mijn grootste engagement. Ik ben consulent bij de sociale dienst jeugdrechtbank; niet altijd een gemakkelijke job. Veel situaties zijn erg schrijnend. Ik draag daarnaast ook een grote verantwoordelijkheid: het gaat ten slotte wel over het leven van kinderen. Vroeger kon ik dat moeilijk loslaten, maar met de jaren leerde ik dat. Al wegen sommige dossier wel op mij, zeker nu ik zelf mama ben. Toch blijf ik gedreven omdat ik merk dat ik echt een verschil kan maken voor een kind. Ik heb het gevoel dat ik met iets nuttig bezig ben. Dat ik op die manier mijn steentje bijdraag aan een betere wereld.”

Ik investeer

Shana: “Op mijn werk wil ik geen zaken opleggen vanop ‘een hoge troon’. Ik zal altijd streven naar verbinding met de betrokken partijen. Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: het kind helpen om zorgeloos op te groeien. Ook in mijn privéleven investeer ik veel in verbinding, anders raak ik mensen kwijt. Ik ben heel graag mama, maar ik wil niet op een eilandje terechtkomen. Ik investeer in mijn (schoon)ouders, zussen en vrienden. In mijn man. Soms gaan we zo hard op in onze rol als mama en papa, dat we vergeten dat we meer zijn dan dat.”

Ik geniet

Shana: “Ik vind verstilling in de kleine dagelijkse dingen. Als mijn man de late dienst heeft en onze kinderen liggen in bed, dan geniet ik van een badje of van de zetel waar ik tokkel op mijn gsm. Ik  werk 4/5 en op mijn vrije dag boek ik ook wel eens een massage. Dan kan ik de maalmolen in mijn hoofd stilleggen en genieten van wat me-time. Vaak ben ik erna weer helemaal opgeladen en kan ik er terug tegenaan.”

Ik ben bang

Shana: “Mijn grootste angst is dat ik iemand die me dierbaar is, zou verliezen. Ik weet niet hoe ik dat te boven zou komen. Mama heeft leukemie, en onlangs keek ik naar een programma over die ziekte. Ik had er nachtmerries van. Ik ben ook bang om te falen als moeder. Opvoeden is niet gemakkelijk, er bestaat geen kant-en-klaar handboek voor. Dat maakt me soms onzeker. Ik weet nooit helemaal zeker of ik het wel goed doe.”

Ik herinner me

Shana: “Mijn zus Eva was zwanger op hetzelfde moment dat Jan en ik ons eerste kindje verloren. Het was een moeilijke periode, maar mijn zussen stonden er meteen, samen huilend aan mijn ziekenhuisbed. We hadden een babyshower gepland voor Eva, maar zij wou niet dat die doorging. Dat is zo typerend voor mijn zussen. We leven echt met elkaar mee en delen lief en leed.”